Eimreiðin - 01.07.1955, Qupperneq 65

E1MREIÐIN
FÖLK, SEM VERT ER AÐ KYNNAST
209
Gamla skarið mælti þá, og gretti sig : „Jú, ungu skáldin skilja
11 1 manni andstyggð . . .“ Og hún nefndi dæmi úr skáldskap,
a?)1Tl''°StU mal1 °S sundurlausu. „En ég þarf ekki í bækur til þess
a fá viðbjóð í nasirnar. Daglega lífið hefur meira en nóg af hon-
11111 og lætur hann í té, ókeypis . . .“
?°na Þessi var aldrei við karlmann kennd, svo að kunnugt
g l' Hún var ef til vill uppblásin af meykerlinga siðvendni.
llUn að hafa haft til brunns að bera samskonar þó nokk-
j af ÞVl sem konan hafði, er samferða var Þórhalli biskupi af
og svaraði biskupi þessu, við spurningu hans, hvemig geðjast
, 1 s]onleikurinn: „Hvað berum við heim til okkar frá þessari
j^rninSu?“ — Sá leikur var með ólíkindum saman settur frá upp-
alþ1 ■ encla' í*311 ólíkindi voru með því móti, að reyndar stóð
fa * fÓlkið — i leiknum — á höfði. Þegar svo gengur á leiksviði,
Piisin fram yfir höfuð kvennanna . . . Þama varð eiginmaður
r af afbrýði og drap að leikslokum konu sína, saklausa, með
^efahöggi.
þ eikurinn var eftir „ungt skáld“, sem vildi láta kveða að sér.
j. °SS1 Þöfundur mun hafa talið sjálfum sér trú um, að hann væri
.. jSS Uln kominn að bregða upp mynd af því, sem gengur og gerist
hv arinsVlc51 lifsins, — til viðvörunar. En það lék á tveim tungum,
0rt kann hitti í mark eða eigi.
amla konan mælti enn fremur: „Ég vil hitta í skáldskapnum
P» •’ Sem vert er kynnast. Ég sneiði hjá þeim mönmun á
vusl l01nn1, sem ég hef óbeit á, og á sama hátt geng ég fram hjá
j^a^Hýðnum í skáldskapnum og mannskepnunum." Ég gat eigi
l: kana málum, þessa einbeittu kerlingu, né heldur vildi ég
E? UPP ^ hana'
bók Sem Vert er kynnast — ég hef rekist á það í tveim
j^-.. m uýlega: Þáttum úr Húnaþingi, sem Theodór sál. Arn-
rit;i nsson skrásetti, og Afa og ömmu, sem Eyjólfur á Hvoli hefur
aPnaþættir Theódórs hafa fengið harðan dóm Guðbrands
j}j, nar5 í tímariti, og mundi ég eigi hafa minnzt á hana, ef
t^j^Önr í barðið ætti hlut að máli. Guðbrandur segir m. a.
án- °n ‘ksgeirsson á Þingeyrum, að hann hafi unnið sér fátt til
Qtls’ nenia þá það að sóa miklum föðurarfi.
ugt er að dæma óyggjandi dóm um þenna fágæta hæfileika-
14