Eimreiðin - 01.07.1955, Page 71

ú var stund hinnar ljósu sumamætur, þegar kyrrðin er hvað
Ijúf blmilm °g jörð hvíla í armlögum. Ég skynjaði hina
|U þögn allt umhverfis mig, en fann hana ekki í brjósti mínu,
j Ss vegna vakti ég og horfði í hug minn:
Sp.^ gaer5 þegar sólin skein sem glaðast, gekk ég þennan stutta
öiíu bænum mínum og niður á Eyri, til að vökva blómin
ftieð ^ gömlu læknishjónanna. Og ég hafði reifastrangann
e , mer, hann litla Þórð minn. Ég er bara nítján ára stúlka,
hin' Sl auSnaúiikin var ég ung sem blómin og stráin á gmnd-
hýrl^S*n ^ Dageyri eru bæði iá °g smá, en þau vom samt einkar
þari ^ °g sn°tur í sólskininu. Maður gat vel ímyndað sér, að
byggi hamingjusamt fólk. En þar á enginn heima lengur.
flutti burt. Og sveitin í kring eyddist af mannfólki sam-
st£egS °g Éageyrin. Síðustu ábúendumir fóru í vor. Að hausti
fse 1 Djerinn minn líka auðin- og yfirgefinn. Pabbi og mamma
bá ^ Hahdórs bróðurs eða Guðrúnar systur, eri þau eru hæði
p°tt í Fjarðarkaupstað.
að 6Stlr auttu suður. Unga fólkið sagði, að það væri vonlaust
Ser ab efnast héma á Dageyri, eins og tímarnir hefðu
z strax og stríðið skall á og landið var hernumið. Nú væri
yrgj geiiogt að lifa nema með fullar hendur fjár. Fyrir sunnan
1 maðirr ríkur á einni nóttu.