Eimreiðin - 01.07.1955, Qupperneq 83

EiMreibin
horfzt í augu við gleraugnaslöngu
227
áv sta®nærndist hann, sýnilega ruglaður. Það virtist koma honum, sem
avalh
Eft:
'ar arásaraðilinn, á óvart, að fórnarlambið fikaði sig nœr.
lr nrskotsstund virtist hann þó hafa áttað sig og færði sig að mér um
'la þumlunga. En svitinn rann í lækium niður um háls minn og hand-
le8gi.
É
Vjss-S ær®r tnig að honum um sömu vegalengd, en ekki þumlungi nær. Ég
utn lnC® ^vr reyna að slá í höfuð honum og missa marks, væri úti
bví þá hefði hann slegið aftur með leiturhraða og hitt.
kl0fn'lnn ^ nn ^yrr a<5 nýju, með augun starandi í augu mér og illyrmislega
tunguna tifandi í sífellu út og inn um hálfopinn kjaftiim.
^ann ^ ®lz^a tvær mínútur störðum við þannig hvor á annan grafkyrrir.
að ’ aftur eEki allskostar öruggur, að mér fannst. Sjálfur hýst ég við,
opg ® afi verið altekinn örvæntingarfullri löngun til að vilja lifa. En það er
ski
Loks
ePnu,
gera sér eftirá grein fyrir sólarástandi sínu á svona stund.
vrrtist snákurinn þreytast eitthvað ofurlitið á þessari óskiljanlegu
SeiJi sern stóð þarna gagnvart honum með eitthvert prik í útréttum armi,
h]:* ^ætl ef til vill verið varhugavert. Ósköp hægt tók hann að beygja til
g'r 0g hreyfast á burt.
sá Serði hið sama, og geta má nærri, að mér létti. En um leið og hann
sjg Eörfa, tók hann eldsnöggt sömu vigstöðu og áður. Þannig endurtóku
Eft' ^ nakværnlega hin þögulu átök milli okkar sem áður.
reynr|Ir 'kll'tla stund tók hann svo aftur að hörfa hægt og varlega. Og nú
Laus *St ^ann draga sig í hlé fyrir fullt og allt. Gleraugnahettan stóra á
skroi.]_ tn 'lrógst saman og hvarf. Svo hlykkjaðist hinn langi og sinasterki
an(ji , Eans inn í lágan runna og gaf um leið frá sér eins konar glamr-
heijjj >J,J” Um 1°*^ 8g skeljahúð hans rann eftir grasinu. En ég skjögraði
a eið eins hratt og ég komst.
Kýrnar tuttugu og konurnar sex.
Vt>ru a^1 ^®sfor'ngi 1 Kenya lenti í bardaga við flokk árásarmanna, sem
Ujeg ref;a Eýr sínar út i skóg. Árásarmennimir flýðu og skildu hann eftir
hjorðjjj UgU full°rðnar kýr. Liðsforinginn var ákveðinn í að láta ekki kúa-
fyj.jj.jjg'1 teffa eftirför sina, rak þær því í skyndi til þorps nokkurs og sagði
Urji 3 l)orPsbúa, sem var kunnur að drottinhollustu, að kýmar væru hon-
afhentar sem gjöf.
En SVo lnn varð í fyrstu hvumsa við, eins og hann botnaði ekki í neinu.
Unujn 'ar erns °g rynni upp ljós fyrir honum. Hann klappaði saman lóf-
frajjj einhverja fyrirskipun, og samstundis voru fjórar konur leiddar
sfcýra - f'®sf°ringjann, sem roðnaði upp í hársrætur og reyndi að út-
,-Ah u'UStíU’ Lvað fyrir sér vekti með gjöfinni.
latttjj. ehh' ^,T',f)a®' fyrirliðinn, „það að auðfundið, að þú kannt að semja og
fyrir v- 1 snua a hig; viltu gera þér að góðu, að ég láti þig hafa sex konur
Kyrnar?“
Liðsf,
°ringinn lagði á flótta