Eimreiðin - 01.07.1955, Síða 106

eftir
Laurence Hope.
Laurence Hope er dulnefni kvenrithöfundar af enskum ættum, sem leng1
dvaldist í Indlandi, en þar varð hún hugfangin af indverskum bókmenntum-
Skáldkonan Laurence Hope er sérstæð meðal ljóðskálda, því enginn EvrópU'
maður hefur náð jafn lifandi og ljóst megininntakinu úr indverskri ástaljóða'
gerð: hinu fullkomna algleymi í unaði líðandi stundar, náttúrukenndinnii
þunglyndinu og meðvitundinni um hverfulleik lífsins lystisemda. Þegar bók
skáldkonunnar, Indversk ástaljóð, kom út í fyrsta sinn, sögðu gagnrýnend'
urnir, að kvæðin hlytu að vera þýðingar eða stælingar á indverskum aStaj
Ijóðum, því það væri óhugsandi, að nokkur Englendingur gæti náð svo ut 1
æsar blæ hins blóðheita austurlanda-skaplyndis og hrifningar, eins og böf'
undurinn nær, ef ljóðin væru frumsamin. Enn í dag er það óútkljáð máh
hver kvæðanna eru frumsamin og hver stælingar, séu einhver þeirra þa®'
En hver útgáfan af kvæðunum hefur rekið aðra og unnið hylli Vesturlanda-
búa, þeirra, sem höfðu löngun til að skilja og þekkja fegurð og ástríðuhú8
hins austræna heims.
Skáldkonan Laurence Hope var gift Malcolm Nicolson hershöfðingi3’
nafnfrægri hetju, sem fór með stjórn brezka og indverska hersins í Mho"
héraðinu á Indlandi, en höfuðstöðvar hers þessa voru í Madras. I þeirri borg
lézt Nicolson, og þar við gröf hans framdi hin unga og fagra kona hans
sjálfsmorð í söknuði sínum og ást, staðfesti þannig í athöfn þá fomu kenn
ingu Ljóðaljóðanna, „að elskan er sterk, eins og dauðinn, óstriðan hörð, ein5
og hel“. Ævilok skáldkonunnar urðu í undarlega nánu samræmi við grunm
tóninn í ljóðlist hennar. Hér fara á eftir tvö þýdd kvæði úr ljóðasafni þessu-
BÁTSÖNGUR.
Vötnin glitra og geislar titra,
gyÖja vindanna strýkur tó.
Taktu bát minn á brjóst þín, elfa!
Ber'Öu mig langt út á sjó!