Eimreiðin - 01.07.1955, Síða 139

EIMREIÐIN
RITSJA
283
slenzkir lögfræðingar og laga-
nettiar hafa gefið þessa bók út í virð-
ngarskyni við hinn þjóðkunna vis-
ln amann, dr. jur. og phil. Ólaf Lár-
Ut'sson, á sjötugsafmæli hans. Er bók-
n yfir 200 bls. í stóru broti og les-
11191 mikið.
^að’ sem fyrst vakti eftirtekt mína,
,aj" slcr9 um rit og ritgerðir dr. Clafs
^ ls- 205—213. Eru þar upp taldar
v^r-Ur ritgerðir 1,3115 °S hlýtur að
ur ja Unclrun' hversu miklu hann hef-
er 01llið 1 verk, einkum þegar þess
i gastt’ að allt eru þetta ritverk sam-
al fádæma vandvirkni. Og bak við
r est þeirra liggur mikið verk —
nUsókna og umhugsunar.
le r.olessor Ólafur Lárusson hefur
v.n.ei Verið talinn í allra fremstu röð
s S111<lamanna á þessari öld, enda fara
an hjá honum afbragðsgáfur og
Vand1*nrU’ <lu^na®ur og vinnugleði,
, C Vlruni °g samvizkusemi, skörp
^yglisgáfa og hugkvæmni.
þessari eru, auk kveðjuávarps
lö f'rf^ ^lals lra flestum eða öllum
sj. ,rseðingum landsins og áðurnefnd
8 Uln r,t hans, ritgerðir eftir þrett-
lö f °^kUnila lögfræðinga, flest um
frS efni. Þó er eitt um ætt-
n eltir Einar Bjamason aðalend-
vat °^'llula °g eitt um byggð í Langa-
H n.Sdal eltir Þorstein sýslumann og
l6g °.Un<1 Þorsteinsson. mjög skemmti-
jjt.gnt®erð’ er sýnir og sannar, hversu
.j , 1119 treysta þjóðsögum um hyggð
jj^1'1’1 öWum, á þeim stöðum, sem
Jjjner alréttur og óhyggð. Allar em
ar 1'ltt’erðirnar fróðlegar og marg-
v;sj S ,eillmt:ilegar aflestrar, þótt um
urln aleg efni séu, er stundum verð-
1 tyrfið fyrir ólærða menn i
j.t ra=<li' Aðeins i einni ritgerðinni,
ir p P'dlnSar um landhelgismál, eft-
Unnlaug Þórðarson, held ég að
nokkuð orki tvímælis um sumar nið-
urstöður höfundar, en annars er sú
ritgerð vel samin, fróðleg og athygl-
isverð.
Bók þessi verður, af skiljanlegum
ástæðum, ekki gagnrýnd af ólögfróð-
um manni, enda efalaust mjög vand-
virknislega úr garði gerð og á henni
fáir snöggir blettir. Hún er vottur um
verðugt álit lögfræðinga á próf. dr.
Ólafi Lámssyni og honum og þeim
til sóma. Þorsteinn Jónsson.
HELGA BÁRÐARDÓTTIR eftir
Sigurjón Jónsson. Rvík 1955.
Saga þessi, sem er 328 bls., er
harmsaga Helgu, dóttur Bárðar Snæ-
fellsáss. Hin bráðþroska unga kona
varð fyrir þeim örlögum að hrekjast
með hafísjaka til Grænlands. Bjargað
var henni þar af manni, er notaði illa
aðstöðu sína. Sagan er tímasett um
það leyti, er skipt var um siði hér á
landi, er heiðinn dómur vék fyrir
kristni. En þó fer höfundur mjög
lauslega með tímatal, enda lætur
hann einn speking segja, að „tíminn
sé töfrar“. Notar hann íslendinga-
sögur, fornaldarsögur, kynjasögur og
þjóðtrú óspart og tekst að gera úr
þessu furðu heillandi svið fyrir sögu
Helgu. En sú saga gæti í rauninni
gerzt á hvaða tima sem er. Mér finnst
Sigurjóni takast þetta vel, og kæmi
mér ekki á óvart, þótt svo reynist, að
saga þessi haldi nafni hans lengi
uppi. Að vísu er Sigurjón löngu
þekktur rithöfundur, einkum hefur
hann vaxið nú á síðari árum með
sögum þeim, er hann hefur ritað og
tekið efnið úr fornbókmenntum vor-
um. Mun hann, sem margir, sjá, að
æska nútímans les lítt fomsögumar.
Vill hann klæða þær í nýjan bún-
ing, en halda þó því bezta. Virðist