Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1962, Side 61

Eimreiðin - 01.09.1962, Side 61
NAGRANNARNIR KÍNVERSK SMÁSAGA eftir LAO SHE. I'rú Ming vissi sínu viti. Hún afði faett herra Ming börn og alið þau upp. Hún skrýfði á sér hárið, þðtt hún væri þegar næstum fertug. Frá rnorgni til kvölds gerði hún sér ’thyggjur út af einhverju. Hún 'tssi sjálf vel, að einn mikill löst- r var í fari hennar: hún var ólæs. f að bæta upp þessa vöntun 'arð hún að leggja sig alla fram, Un annaðist bónda sinn og börn af stakri kostgæfni. Hún gaf börn- Ullrn algerlega lausan tauminn, lrfðist ekki að refsa þeim né at- 'rða. Hún vissi að staða liennar tlr lægri en barnanna, í návist Uu,nns síns áræddi hún alls ekki að þ’Ua jseim neinn valdmannssvip. Urr var móðir þeirra eingöngu þess, að þau áttu þennan nður. Sífellt hafði hún hugfast að Uí>bóndinn var allt; hvernig gat 'un barið eða ávítað börnin hans? . Un vissi að hann var alveg vís l.lf að meðhöndla hana á hinn ^rilegasta hátt, ef honum hitn- ^ 1 í hamsi. Herra Ming gæti ^'°ngast annarri eftir geðþótta, ,Un þekkti engan mótleik gegn Pvi. yff ún var ævinlega tortryggin. ar stöðugt á nálum gagnvart öllu ritmáli. í því var falinn einhver leyndardómur, sem hún hafði eng- in ráð með að leysa úr. Þess vegna hataði hún allt kvenfólk sem kunni að lesa. Ef hún hugsaði sig um, sá hún að maður hennar og börn voru engu síðri en þetta læsa kven- fólk. Hún hlaut að viðurkenna gáfur sínar, sköpunarmátt og jafn- framt virðingarstöðu. Hún þoldi engum að setja út á börnin né stríða þeim. Það væri beinlínis að kasta rýrð á móður þeirra, slíkt gat hún ekki þolað. Hún hlýddi manninum sínum í öllu, þar næst börnunum, að Jteim undanskildum var hún öllum öðrum æðri og göf- ugri. Hún leitaðist stöðugt við að sýna nágrönnunum og þjón- uðuliðinu virðuleik sinn og strangleik. Ef börnunum lenti saman við börn nágrannanna, var hún ævinlega reiðubúin að fleygja sér beint í slaginn, eins og hún ætti lífið að leysa, og láta ókunn- uga finna fyrir krumlunum á sér. Hún var húsfreyja herra Mings, veldi hennar var endurkast ægi- valds hans, eins og tunglið varpar frá sér skini sólarinnar. Hún hataði jDjónustuliðið, því að það leit niður á hana. Ekki svo
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.