Eimreiðin - 01.05.1967, Qupperneq 25

UM MAGNÚS ÁSGEIRSSON
113
rökkursins og angurværðarinnar. Bergmál frá glæsilegum ferli
Stefáns frá Hvítadal heyrast á stöku stað; persónulegur sársauki
einkennir mest viðhorf skáldsins til lífsins, og það er líkt og skáldið
búi yfir leyndarmálum, sem það vill ógjarnan ljóstra upp. Hugur
þess er dulur, og það er kannski ein af skýringunum á því hvers
vegna Magnús kaus að segja skoðanir sínar með hjálp annarra
skálda. Ekki er trúlegt að rnaður með hans skapferli hafi látið þær
bókmenntir sem hann kynntist, buga svo eigin löngun til tjáning-
ar, að hann hafi staðið varnarlaus gagnvart þeim. Ástæðulítið er að
velta vöngum yfir þessu. Það sem mest er um vert er það, að Magn-
ús tók hin erlendu 1 jóð í þjónustu sína í því skyni að túlka eigin
lífsmynd, en ekki aðeins til þess að vekja athygli á skáldskap ein-
hvers sérstaks höfundar eða sýna einhverri ákveðinni þjóð virðingu
sína. Hann varð eitt af mestu skáldum sinnar samtíðar af þýðing-
um einum saman, og það vita þeir sem kynni hafa haft af þess-
um ljóðum á frummálinu, að á íslenzku hafa þau þegar bezt lætur
eflst; jafnvel lítil skáld sem í heimalöndum sínum hafa enga veru-
lega athygli vakið, virðast eftir þýðingum Magnúsar að dæma
stærri en almennt gerist. Þetta stafar af því að Magnús lætur sér
ekki nægja að þýða, hann endurskapar. Margir ljóðaþýðendur eru
ásakaðir fyrir skort á nákvæmni. Ég hef aldrei heyrt að nokkur hafi
hreyft slíku í sambandi við þýðingar Magnúsar. Samt er Magnús
ekki alltaf nákvæmur. Hann er aftur á móti trúr þeirri grundvallar-
reglu góðs þýðanda: að skapa eftirminnilegan skáldskap á eigin
máli, og helzt ekki sýna að um þýðingar sé að ræða.
Það er mjög auðvelt að þýða illa. Það er auðvelt að misskilja þá
höfunda, sem þýðandi hefur valið sér verk eftir. Það er auðvelt að
vera fljótur að þýða. Það er auðvelt að vera hvorki trúr frumkvæð-
inu eða sjálfum sér. En sá, sem hefur gert það að starfi sínu að fást
við þá bókmenntagrein sem ljóðaþýðingar eru, honum er lögð
jafn þung skylda á herðar og þeim sem yrkir sjálfur, ef til vill
meiri. Sá sem er uppvís að því að þýða illa, fær enn meiri skömm
en sá sem yrkir vond kvæði. Það er sjálfsagt að fyrirgefa mönnum
slæma Ijóðasmíði, en það er erfitt að sætta sig við, að menn vinni
slælega að þeim verkefnum, sem eiga að vera til glöggvunar for-
vitnum lesendum í stórum heimi bókmenntanna. Sú freisting, sem
mörgum bókmenntamönnum virðist erfitt að standast: að lýsa upp
fátæklegt nafn sitt með ljósi snilldarhöfunda, skilur oft ekki eftir
jafn varanleg merki og margar aðrar freistingar af betra tagi. Það