Eimreiðin - 01.05.1967, Síða 67

JEPPE AAKJÆR OG GUÐMUNDUR INGI
155
í Laugaskóla veturinn, sem hann varð 23 ára, og má ætla, að hon-
um hafi orðið vistin á Laugum hliðstæður uppörvunar- og gleði-
gjafi sem Aakjær varð dvölin í Askov. Tveim árum eftir veruna á
Laugum dvaldist Guðmundur Ingi í Reykjavík og var lærisveinn
Samvinnuskólans. Samsvaraði sú höfuðstaðardvöl að nokkru Kaup-
mannahafnarveru Jeppe Aakjærs.
Veturinn, sem Guðmundur Ingi dvaldist á Laugum, kynntist ég
honum allvel. Hann var lærdómshestur, nálega jafnvígur á allt
bóklegt nám, góður félagsþegn, hvers manns hugljúfi og þá þegar
orðinn dágott skáld. Þar orti hann mikið, en aðalega tækifærisljóð
og heiðraði með þeim heimafólk, sem náð hafði vissum aldri, eða
réttara sagt: þegar það náði honum. Þau setti hann saman að morgni
viðhafnardagsins, áður en kennsla hófst, og flutti afmælisbörnun-
nm samdægurs undir veizluborðum. Þótti honum jafnan vel takast,
og var að þessn mannfagnaður mikill. En betur kom þó síðar í ljós,
hve vel hann gat ort rúmlega tvítugur. Sé litið í fyrstu Ijóðabók Guð-
mundar Inga, „Sólstafi“ (1938), sést, að kvæði eins og „Moldin
kallar“ og „Sáning" hafði hann ort fyrir komuna að Laugum.
Um vorið (1930) urðum við Guðmundur Ingi samferða gang-
andi úr Reykjadal npp í Mývatnssveit, fórum yfir í Laxárdal fram
hjá Auðnum, bernskuheimili Huldu skáldkonu. Hjá bæjarlækn-
um ofan við Auðnir staðnæmdist Guðmundur Ingi. Fórust honum
orð á þá leið, að veig úr þessum læk hlyti að vera ungum „dreng
með rím á tungu“ þroskavænleg, fyrst hún gat svalað hug og hjarta
Unnar Benediktsdóttur. Að svo mæltu lagðist hann niður við læk-
inn og drakk vænan teyg. Þó að talað væri í gamansömum tón,
bendir þetta atvik til þess, að honum hafi þá verið orðin ljós nauð-
synin á ]^ví, að skáldefni og annað fólk á þroskabraut verði fyrir
hollum áhrifum, enda var hann um þær mundir orðinn lærisveinn
Jeppe Aakjærs í skáldlistinni, eins og áður er að vikið.
Skal nú gerð nokkru nánari grein fyrir áhrifum Jeppe Aakjærs á
Guðmund Inga, eins og þau koma mér fyrir augu í kvæðum hans.
Jeppe Aakjær segir í einkunnarorðum fyrir „.Rugens Sange“:
„Ég er ekki spámaður og ekki spámanns sonur, en ég er hirðir, sem
safnar villtum mórberjum“. (Amos, 7, 4). Guðmundur Ingi hefur
fyrir stef í fyrsta kvæðinu í „Sólstöfum" „Vornótt", sem birt er á
eftir vísunum, sem fylgja heiti bókarinnar:
Ég er öreiginn Guðmundur Ingi.
Ég er önfirzkur bóndason.