Eimreiðin - 01.05.1967, Qupperneq 102

190
EIMREIÐIN
dr. Beck liefur lagt nokkra stund á
ljóðagerð á sinni eigin tungu, en
sennilega mun það síður kunnugt al-
menningi hér á landi, að liann hefur
einnig ort dálítið á enska tungu, sem
ég fullyrði, að hann kunni svo vel og
hafi svo gott vald á, að honum sé
leikur að því að tjá á henni liugsanir
sínar í Ijóðformi.
Upphaflega kom út í Winnipeg
1945 dálítið safn ljóða á enskn eftir
dr. Beck, og var prentað sem liandrit,
en 1952 kom það út í nokkuð stækk-
aðri útgáfu í Grand Forks, Norður-
Dakota, prentaðri af University of
North Dakota Press.
Flest ljóðanna í þtssu safni komu
upphaflega í ýmsum blöðum í Banda-
ríkjunum og Kanada, svo sem The
Grand Forks Herald, The Minnea-
polis Tribune, The Winnipeg Free
Press o. m. fl., og cftirtöldum tíma-
ritum: The American-Scandinavian
Review (New York), Norden (Chica-
go) og The North Dakota Quarterly
(University of Nortli Dakota, Grancl
Forks).
Mörg kvæðanna eru ort á saknað-
ar- og minningarstundum um látin
mikilmenni, Churchill, Kennedy for-
seta o. fl. Kvæðið The Lone Eagle er
ort til minningar um hið sögulega
flug Lindberghs yfir Atlantzhaf (í
maí 1927).
En önnur yrkisefni eru t. d. akur
landnemans og í lokakaflanum eru
nokkur jólaljóð.
Ég birti hér sem sýnishorn síðara
erindi Ijóðsins The Pioneer’s Field:
The toiler’s story
whispers yonder oak,
Rugged as he and
bent witli lieavy years,
Yet broken not, thongh
trembling oft with fears;
A hero garland-crowned by
Nature’s liancl —
The fearless planter’s
worthy monument.
Öll bera ljóðin vitni hugarfari göf-
ugmennis, sannmenntaðs manns og
smekkmanns, og mun þessi litla og
einkar smekklega bók verða kærkom-
in hinum fjölmörgu íslendingum,
sem þekkja Richard Beck, sem mann
og menntamann, og kunna að meta
hann, og það, sem eftir hann liggur.
A. Th.
Hafliði Jónsson frá Eyrum: JARÐAR-
MEN, Ijóð. 1966.
„Vegna marggefinna tilefna,” stend-
ur í bréfi með bók mér sendri, að
ég liygg til umsagnar.
Kristján Jónsson kvað um náunga,
sem honum þótti fullafskiptasamur
um annarra hagi:
„Þú mátt ígrunda málsháttinn,
málma-lundur vizkusljór,
að oft fær liundur áleitinn
illa sundurrifinn bjór.“
Ég þóttist þekkja framanritaða vísu,
raunar í dularbúningi nokkrum, j)ar
sem Hafliði Jónsson frá Eyrum sendi
mér, manni sér ókenndum, bók sína
Jarðarmen; mér fannst það livað lík-
legast, að nú ætlaði hann að freista
jress, hvort ég vogaði mér að ræða við
fullorðinn mann um takmarkað efni
í stað Jsess að kasta köpuryrðum að
heilum flokki, J)ar sem hver og einn
gat lialdið ég ætti við einhvern hinna
og Jrví látið hlutlaust, nú skyldi ég
fá ákveðna bók að skeyta skap mínu
á og Jiroskaðan mann til andsvara, ef
Jjess Jjætti vert.
Það er freistandi að fara í sparða-
tíning, Jregar slíku hugboði skýtur upp,
en hugboð getur verið blekking, og
skal Jsví reynt að varast illar getsakir,
cn skoða bókina fyrst og fremst sem
eigulegan feng, J)ar sem hana geta