Tímarit lögfræðinga - 01.11.2000, Qupperneq 48

sönnunargildi framburðarins hafi ekki ráðist af þessu einu, heldur einnig af fram-
komu vitnisins fyrir dóminum og samanburði við annan framburð, sem á var hlýtt“.
Taldi meirihluti dómenda í Hæstarétti ekki efni til þess að draga niðurstöður matsins
í efa. Þegar þáttur vitnisins væri virtur ásamt öðru, sem fram hafði komið í málinu,
og þrátt fyrir rangar staðhæfingar ákærða urn ákveðin atriði í aðdraganda flugferðar-
innar til Islands, töldu dómendur ekki unnt að útiloka með öruggri vissu, að vitnið
eða einhver á þess vegum hafi komið efnunum fyrir í farangri ákærða án hans vit-
undar. Verði að öllu athuguðu „að fallast á það með héraðsdómi, að svo mikill vafi
leiki á því, að ákærði hafi vitað af efnunum í farangri sínum, að dæma verði hann
sýknan saka, en önnur sakargögn til viðbótar mati dómsins á sönnunargildi munnlegs
framburðar nægja ekki til þess að hnekkja þeirri niðurstöðu, sbr. 46. gr. laga um með-
ferð opinberra mála“. Hinn áfrýjaði dómur var því staðfestur.
í sératkvæði tveggja dómara er greint frá atvikum og öðrum atriðum, sem dómendur
hafa talið að skiptu máli fyrir sönnunarmatið, svo og skýringum ákærða og vitna á
þeim. Þar koma einnig fram ályktanir dómenda um atvik málsins. Útskýrt er að
hvaða leyti Hæstiréttur geti endurskoðað sönnunarmat héraðsdóms. Segir þar að þótt
Hæstiréttur geti ekki lagt dóm á trúverðugleika framburðar með hliðsjón af
framkomu ákærða eða vitna fyrir héraðsdómi verði ekki við mat héraðsdómara um
trúverðugleika framburða unað fari það í bága við önnur gögn málsins sem leggja
verði til grundvallar. Síðan segir að ekki verði skorið úr trúverðugleika frásagnar
ákærða nema að kanna sögu þá, sem hann hafi sagt tollvörðum og lögreglu og síðan
fyrir dómi. Akærði hafi verið óstöðugur í skýrslum um ferðir sínar, dvalarstaði og
hverja hann hafi umgengist síðustu daga fyrir förina til Islands. Hann hafi neitað að
skýra frá nafni stúlku, sem hann hal'i sagt að hafi verið viðstödd, þegar hann bjó um
farangur sinn fyrir Islandsförina. Hann hafi enn fremur neitað að skýra frá dvalarstað
sínum á Benedorm, utan þess er hann dvaldi í íbúð tiltekins vitnis, og borið fyrir sig
ástæður, er telja verði haldlitlar í ljósi þeirra alvarlegu viðurlaga, sem væru við því
að flytja fíkniefni til landsins. Þá komi frásögn hans um hvernig hann fékk farmiðann
til Islands ekki heim við það, sem telja verði fullsannað, svo sem ráðið verði af
héraðsdómi. Frásögn hans um atvik á flugvellinum í Alicante, hvaða fólk hann hafi
þar haft samband við og hverjir hafi ekið honum út á flugvöll sé sama marki brennd.
I sératkvæðinu er síðan rakið ósamræmi í framburði ákærða um greiðslukort sem
hann hafði talið í fyrstu skýrslu hjá lögreglu að hann væri með en hafi ekki reynst
rétt. Frásögn hans um greiðslukortið hafi verið óstöðug og hvorki fullnægjandi né
trúverðug. Skýringar hans um hvernig hann hafi haft í hyggju að nota kortið hér-
lendis séu fjarstæðukenndar. Þegar ákærði var handtekinn við komuna til landsins
hafi hann verið einn síns liðs og févana. Hann hafði ekki komið til íslands áður og
hafi hann upplýst að hann hafi verið vegalaus. Hann hafi komið hingað klæðalítill án
þess að þekkja til aðstæðna, með þær einu skýringar fyrst að hann ætlaði að dveljast
hér sem ferðamaður, en síðan að hann ætlaði á sjóinn. Töldu dómendur að þegar þess
væri gætt að verulegt magn frkniefna fannst í fórum ákærða, og alls annars sem rakið
er í sératkvæðinu, verði að telja að ákæruvaldinu hafi tekist að sanna sekt ákærða og
sé hún hafin yfir allan vel ígrundaðan vafa.
Með dómi Hæstaréttar 28. október 1999 í máli nr. 286/1999 var ákærði sýknaður
af meintum kynferðisbrotum sem hann hafði verið ákærður fyrir að hafa framið gegn
dóttur sinni. Meirihluti héraðsdóms mat frainburð kæranda trúverðugan og var hann
214