Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 28

2(5
Hlin
aðgerðalausum. Rektu hann ekki út á götuna til að
hafa þar af fyrir sér sem best hann getur, en gefðu
honum verkefni, svo að starfslöngun hans beinist inn
á rjettar brautir. s
Þannig mætti halda lengi áfram, en undirstaðan er
sú, að þú leggir þig eftir því að skilja barnið, skilja
tildrögin til hvers og eins í fari þess. Skilja það, með-
an það er ungt, og fylgjast með því, er það stækkar.
Og þegar það er komið á aldurinn, þar sem hættan
er mest, þá getur þú orðið undrastyrkur fyrir ungling-
inn, sem þú hefir lært að þekkja, en sem ekki þekkir
sjálfan sig.
Að endingu langar mig til að segja brot úr sögu,
er jeg ías nýlega:
Það var einn fagran vormorgun að þreytt móðir
stóð við eldhúsgluggan1 sinn og var að virða fyrir
sjer börnin sín, sem voru aö leika sjer í sandhrúgu úti
í garðinum. I-Iún horfði á hvernig þau bygðu kastala
úr sandinum, er jafnóðum hrundu saman aftur.
Henni var óvanalega þungt í huga þennan morgun.
Henni fanst framtíðin óviss, hún hafði lítið handa á
milli, henni ógnaði ljettúð og gjálifi í umhverfi því,
er þau bjuggu í, fanst sem sá aldarandi mundi soga
alt í sig.
Hún var sárþreytt — uppgefin, að henni fanst. —
Þó hún ynni frá morgni til kvölds, voru verkin aldrei
búin, og þó hún væri ávalt að áminna börnin sín,
fanst henni árangurinn verða lítill.
Hún gekk frá glugganum inn í saumastofuna, til
að hvíla sig um stund qg til að reyna að átta sig, svo
hún gæti veriö búin aö ná jafnvægi, þegar maður
hennar kæmi þreyttur heim til dagverðar.
Þegar hún hafði setið þarna litla stund, heyrði hún
Ijett fótatak í ganginum. Litla stúlkan hennar, sem
var firnrn ára gömul, stóð við hlið hennar og sagði: