Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 68
sambandi Snæfellsness- og Hnappadálssýslu að sam-
þykkja í vor 200 kr. styrk til þeirra, sem kaupa spuna-
vjel á fjelagssvæðinu. Það ætti vel við að fleiri Bún-
aðarsambönd færu að dæmi Snæfellinga og Dalamanna
í þessu efni.
En þótt gott eitt megi um spunavjelarnar segja,
og við íslendingar sjeum að verða frægir fyrir að eiga
þær og nota þær, þá er það nú svona, að jeg vil ekki
missa rokkana, ekki fyrir nokkurn mun, jeg vil helst,
eins og Gandhi, skylda alla fslendinga til að spinna.
Og með engu móti má fína ióvinnan falla niður, þó
hin grófari söluframleiðsla sje nauðsynleg, þá má hún
ekki gera út af viS listina, en sannkölluð list er fína
tóvinnan, list, sem engin af Norðurlandaþjóðunum
hefur náð jafnlangt í og íslendingar, hvergi nærri.
Merkur Norðmaður ljet svo um mælt, er hann hafði
skoðað íslensku ullarvinnuna: »Þið hafið bestu ullina,
og kunnið best að vinna úr henni«. — Það var nýnæmí
að heyra ullinni okkar hælt, við erum vanari við hitt,
að hún sje óvirt, óhæfileg í alt eða flest, ómarkaðs-
hæf, óhæf til klæðnaðar fyrir landsfólkið o. s. frv. —
Sannleikurinn er sá, að þær litlu leifar, sem enn eru
til erlendis af þessum gamla, góða, norræna fjárstofni,
sem ekki er að verða til nema í útskerjum nágranna-
landanna, eru mjög eftirsóttar vegna ullarinnar, bæöi
til sportfata, allri ull hlýrri, og svo til útvefnaðar. —
Jæja, það var hressandi að heyra ullinni okkar einu
sinni hælt, og það af manni, sem vit hafði á.
En til þess að framleiða fína ullarvinnu, þarf rolclca,
þar duga engar spunavjelar.
Eftirspurn eftir rokkum er að aukast, sem betur
fer, þeir fáu menn, sem smíða rokka, sjá ekki út úr
því, sem þeir hafa að gera. Einn smiðurinn, sem hafði
það að nokkru leyti í ígripum, smíðaði 40—50 s. 1. ár,
og sendi rokka í alla landsfjórðunga, og meira að