Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 109

Hlín
107
ó, jeg vildi mega óska þess, að unga fólkið legði
leiðir sínar upp til fjalla til hressingar og heislubót-
ar, þar sem náttúran sjálf tekur því opnum örmum og
sýnir því allar sínar dásemdir, þar sem hugurinn leit-
ar hærra, hærra, og það lága hverfur alt.
Og það er jeg viss um, þó tilgangurinn væri sá að
fara til grasa eins og jeg og ótal fleiri hafa gert, þá
mundi það síst rýra gleði manns heldur þvert á móti
margfalda hana. Það er ekki lítils virði að geta aflaö
heimilunum ódýrrar, hollrar og góðrar fæðu. Það er
lífsnauðsyn.
Eða að liggja við grös fram á heiði! Þar sem alt
umhverfið er sem útskrifuð bók af örnefnum, en ekki
leiðinleg auðn. Þar sem maður gæti lesið huldustu
æfintýri liðna tímans. — Svo verður alt heimalegt
þegar tjöldin eru mörg og alstaðar rýkur undan kötl-
unum og grasabingirnir smástækka, þangað til þeir
eru kíyfjar á marga hesta — og máske nokkuð af
silungi í ofanálag. Nóg er af vötnum fullum af silungi
víða til heiða — og þá eru endurminningarnar um
þessar ferðir nokkurs virði. Mjer finst eins og hress-
andi háfjallaloft komi hreyfingu á hverja taug og geri
mig unga í annað sinn, þegar jeg hugsa til þeirra. —
Nú tala allir um dýrtíð, en fáir um þau bjargráö,
sem helst voru tekin og notuð um land alt, meðan
þjóðin var svo hyggin að nota alt, sem landið sjálft
gefur af sjer í svo ríkum mæli.
Það ætti ekki að þurfa hallæri eða hungursneyð til
þess að minna okkur íslendinga á að sniða okkur
stakk eftir vexti.
Ingibjörg Lárusdóttir, Blönduósi.