Hlín - 01.01.1933, Side 104

102
Hlin
vanta auð og allsnægtir, gull og græna skóga. Þetta
voru fagrir æskudraumar. Himingnæfandi, sólroðin
fjöll, sem útþráin lýsti með svo töfrandi litum að alt
annað gleymdist.
Við vorum búnar að bera ullina saman í smábingi,
móðir okkar greip ofan í þá og ofan í pokaopin. »Jú,
alt er orðið ágætlega vel þurt«, sagði hún, »en er þetta
ullin ykkar, hún er ekkert, jeg fleygi þarna reifinu
af henni gömlu Móru minni til ykkar. Það er nú líka
síðasta ullin af henni, aumingjanum, hún hefur altaf
verið ullarrýr, en gert þessi ljómandi fallegu lömb«.
Við gengum heim og bjuggum okkur í skyndi á stað.
Móðir okkar stakk nestisbita ofan í pokana olckar.
Við kystum og kvöddum foreldrana okkar á hlaðinu
og lögðum svo af stað.
Efst uppi á brekkubrúninni, sem er skamt fyrir
ofan bæinn, settumst við niður og litum heim. Við
sáum foreldra okkar vera að sortera ullina. Faöir
okkar var allra manna vandlátastur með þurk á ull-
inni og mátti ekki sjá mor eða fis í henni, en fjekk
þó ekki meirá fyrir hana en aðrir.
Gömul kona, með lítinn poka undir hendinni, kom
í hægðum sínum gangandi eftir götunni undir brekk-
unni og stefndi til þeirra. Við þektum hana vel, hún
var af næsta bæ, hún var einstæðingur og dálítið und-
arleg. Hún kom oft til okkar, móðir okkar gladdi hana
þá með góðu kaffi og tóbaki, þegar hún gat. Þau
gengu heim að bænum og inn, og strax fór að kafa-
rjúka undir katlinum.
Á næsta bæ fyrir sunnan okkur heyrðust tíð ham-
arshögg, þar var verið að járna marga hesta, á hlað-
inu lágu bundnir ullarbaggar, sem átti að flytja í
kaupstaðinn daginn eftir, ogþáætlaði margt af heima-
sætum og vinnukonum úr dalnum að fara líka, til
þess að ljúka því af fyrir sláttinn. Eftir fáa daga