Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 94
92
HUn
Kirkjan og börnin.
Úr umræðum frá almennvm sóknamefndarfimdi i
Reykjavik.
Jeg vil þakka háttvirtum frummælanda og öðrum
þeim, sem tekiö hafa til máls um kirkjuna og börnin,
því þetta mál er mjer kærkomið og mikið nauðsynja-
mál.
Hjer hefur verið talað um uppeldi og fræðslu barna
í heimahúsum, í skólum og hjá prestunum undir ferm-
ingu. Og svo sem fram hefur verið tekið, er mjög
áríðandi að þetta alt sje vel gert.
En svo kemur fermingardagurinn, og þá er sem
barninu, unglingnum, sje eiginlega ætlað að vera orð-
inn fær til að verða fullkominn meðlimur safnaðar-
ins, en þá einmitt er kirkjan, það er söfnuðurinn,
fyrst að taka við unglingnum i raun og veru.
Og þessi tími, árin eftir ferminguna, er sá tími,
sem unglingarnir myndast og mótast langmest af um-
hverfi sínu eða þeim fjelagsskap, sem þeir þá kynnast.
— Það er því mikið nauðsynlegt, að þarna sje verið
vel á verði, og það eigum við að gera, við hinir eldri:
Prestarnir og söfnuðirnir, kirkjan.
í sambandi við þetta vil jeg segja frá tveimur at-
riðum úr rnínu eigin lífi, frá því jeg var á þessu reki
eða nýfermdur.
Jeg var sendur til Hafnarfjarðar og átti jeg að
kaupa eitthvað fyrir foreldra mína hjá Hansen kaup-
manni (danskur maður, er kom ungur til íslands, og
verslaði í Hafnarfirði). Og er jeg kom í búðina, sá
jeg kippu af smáum tóbakspípum liggja á búðarborð-
inu. Er jeg hafði lokið erindi mínu, spurði jeg Han-
sen hvað þessar pípur kostuðu, og sagðist jeg vera að
i