Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 92
90
Hlín
bæta skó eða moka flór — eða þá á einhverju, sem
göfugra er talið. — En sá, sem aftur á móti gengur
til vinnu sinnar óþveginn frá kvöldinu áður, úfinn í
skapi og »upp á rönd« við menn og málefni, hann
vinnur ekki með hálfu þreki, hann finnur andúðina
leggja á móti sjer, því »eins og þú heilsar öðrum,
ávarpa aðrir þig«, — og svo þarf hann að hlynna að
geðvonsku sinni! —
»Þjer sem hreinsuðuð skóna hans föður míns, þegar
þið voruð í skóla«, sagði breskur þingmaður við and-
stæöing sinn, sem hann vildi sverta. — »Já, gerði
jeg það kannske ekki nógu vel?« svaraði hinn. —
Það var aðalatriðið.
»Ólundin á aldrei lengi friðland undir sama þaki
og þú«, var einu sinni sagt við stúlku, sem jeg þekki.
Það voru ljómandi gullhamrar! —
Og nú ofurlítinn ábæti:
Jeg dvaldi eitt haust um tíma í litlum bæ noröur
við sjó á Skotlandi. Þar var baðstöð og draumfagurt
umhverfi; sótti þangað ríkisfólk úr ýmsum áttum:
Rússneskar prinsessur, pólskir og þýskir greifar o. s.
frv. — Jeg bið ykkur að hugsa ekki að jeg hafi veriö
að nota böðin þar. Nei, til þess var jeg altof íslensk!
En það gerði húsmóðir mín, lady Campbell Brown.
Jeg var herbergisþerna lafði minnar og ók henni í
hjólstól niður að baðstöðinni á hverjum morgni. Jeg
hafði mitt góða kaup, góðu heilsu og góða ska]j og var
helmingi sælli en hún! — Ekki var heldur ástæða til
að öfunda þetta fólk af dýrðinni, því þar sást vel fú-
inn á bak við. Það átti víst flest að þakka dvöl sína
þarna »sumpart leiðu syndunum, sumpart slæmum
taugum«.
En eitt sá jeg þar, sem jeg gleymi aldrei: Það blasti
þar við fjall, — ósvikið blátt fjall, »með ísi þakta
tinda«, — hjartfólgin sjón íslensku sveitabarni! —