Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 126

124
fflin
»Það er best að þú fáir matirn þinn um leið«, sagði afi og
setti matinn á borðið, s>það er orðið framorðið. Sá sem ekki
vill vinna, á ekki heldur mat að fá, en nú hefur þú ruinið fyrir
mat þínum, drengur minn, jeg er viss um að þjer smakkast
grauturinn vel«. — Strákur leit framan í afa, einhverjir ein-
kennilegir drættir um munninn vöktu athygli gamla mannsins,
var það bros? — Afa varð heitt um hjartaræturnar.
Það gekk hægt með framfarirnar. Stundum liðu vikur, jafn-
vel mánuðir, án þess að drengurinn sýndist taka sjer minstu
ögn fram. Þá varð afi oft og mörgum sinnum að leita inn í
helg'idóminn og tala við Drottinn sinn, þá leið aldrei á löngu
að eitthvað örlítið rofaði til, að svolítið bólaði á samvisku hjá
litla fóstra, og þar með fjekk afi krafta til að halda áfram
uppeldisstarfi sínu.
Strákurinn varð að læra að hlýða, það var víst um það.
Einn dag' um vorið, voru þeir fjelagar að fella smáskóg' inni
í hlíðinni norðan við kotið.
Óli virtist hafa gaman af þessu verki, en það var ógsrning-
ur að fá hann til að fylgja nokkrum reglum, svo afi hugsaði
að það væri best að láta hann sigla sinn sjó og sjá hvernig
færi. — Jú, það fór eins og afi bjóst við, trjeð fjell ofan á
Óla, veslinginn, hann lá þarna sem milli steins og sleggju og
æpti hástöfum um hjálp. — Afi kom hlaupandi og lijelt að
einhver ósköp hefðu viljað til, en þegar hann sá, að hættan
var ekki svo mikil, greinarnar tóku á móti, hægði hann á sjer.
— »Hjálp, hjálp«, æpti strákur af öllum mætti.
»Æ, ætli það borgi sig!« sagði afi, og ljet sem hann ætlaði
að g'anga fram hjá.
»Nei, komdu, komdu, jeg skal vera góður drengur, og altaf
gera það sem mjer er sagt«.
Aldrei hafði Óli litli sagt jafnmörg orð í einu, síðan hann
kom í kotið!
Afi brosti blítt, þegar hann dró stráksa undan trjenu.
Um kvöldið sat Óli litli uppi, meðan afi bað kvöldbænina og
spenti greipar með mesta fjálgleik. —
Það yrði langt mál að skýra frá öllum þeim atriðum, smá-
um og stórum, sem daglega lífið í kotinu hafði í för með sjer,
þar sem óþægð og' stífni Óla litla kom honum sjálfum óþægi-
lega í koll.
En einu atriðinu verður þó að segja frá, þá þóttist afi sjá
að hin illu öfl í skapferli drengsins hefðu, með Guðs hjálp,
orðið að láta undan síga.