Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 98

Hlin
96
asttalda best í Ijós, ef það geymist lengi í súr. —
Hann svaraði þessu á þá leið, að hann áliti þau hafa
lítið eða ekkert næringargildi, og mjög hæpið að þau
drýgðu nokkuð mjöl. Vildi hann að jeg sannaði að
álit mitt á grösunum væri rjett, en jeg gat það ekki
svo honum nægði, því að jeg hafði þá ekki rekist á
framanritaða töflu um næringargildi þeirra.
Annað mál er um það, sem hægt er að rækta í görð-
um, það er vaknaður lofsverður áhugi fyrir því að
kenna konum garðyrkju, og er unnið aö því að auka
þekkingu og matreiðslu margskonar grænmetis. En
margt af því gengur okkur illa að geyma, þegar það
er tekið upp úr görðunum. Aftur á móti geymast
fjallagrösin vel, og eru þvi í fullu gildi, þó að garð-
ræktin fari í vöxt. Þau hafa líka um ár og aldir átt
svo sterkan þátt í því að viðhalda lífi og heilsu þjóöar
okkar, að öllum góðum íslendingum ætti að vera full-
komið áhugamál, að sá þáttur yrði enn öflugri í fram-
tíðinni vegna vaxandi þekkingar á næringar- og
heilsugildi þeirra. Mér finst, að þær spurningar hljótl
að vera ofarlega í hugum margra nú á tímum, þegar
heilsufari fjöldans fer að margra áliti stórum hnign-
andi: Á ekki mataræðið drjúgan þátt í því? Höfum
við mátt við því, að missa fjallagrösin úr fæðu okk-
ar, en neyta aftur eins mikils kornmatar og við höf-
um gert? Oft er kornmaturinn líka tilfinnanlega
skemdur eða meira eða minna gallaður á einn eða
annan hátt. Nú er það nýjung að finna jafn mikinn
ilm úr heitu brauði sem fyrrum, úr hvíta, mjúka
mjölinu okkar, er við möluðum heima. Það hefur lengi
verið áhugamál mitt, að við fengjum smámylnur heim
í sveitir og kauptún, því að án efa er meiri trygging
fyrir því, að ámöluð kornvara sje síður skemd en
möluð og að mjölið verði betra úr smáu mylnunuro.
Jeg veit að ein ástæðan fyrir því, hvað notkun