Hlín - 01.01.1933, Side 115

Hlín
11&
þær bauluöu þá vinalega og komu hlaupandi. Jeg
mjólkaði þær í röð, batt þær hvorki nje hefti, en
stundum varð spretturinn styttri en ella. — Jeg gaf
þeim, þegar jeg gat, kökubita, einkum ef kalt var í
veðri og grös voru farin að dofna, og það borgaði sig.
Besta kýrin mín var rauð að mestu, hún komst í
rúmar 15 merkur, þegar hún var kvíga, og varð jeg
að mjólka hana þrisvar á dag. Það var mikið júgur
fram á kvið, breitt, og spenarnir miklir um sig, ekki
langir, hún var stór og vel þroskuð þrevetur. Þaö var
vel búið um hana á básnum og hún átti gott að öllu
leyti. Næst komst hún í 20 merkur og 22. Náttúrlega
fekk hún töðu eins og hún vildi, sem oftast, og mjólk-
aði eftir því. En betra hefði líklega verið að haga
fóðri hennar öðruvísi, hefði orðið mjólkurhærri.
Áður en þessi kýr kom fram, áttum við margar góð-
ar kýr og af þeim var Rauöka. Líka var með henni
besta kýr, Gráhálsa kölluð, komst í 15—16 merkur,
hjelt vel á mjólk og var smjörgóð með afbrigðum.
Út af henni eru hjer í næstu sveit margar kýr, af-
bragðsgóðar. Hjeðan voru margar kýr seldar og kvíg-
ur, og oft -skildist jeg við þær hrygg í huga og baö
þeim virkta.
Frá því jeg var barn, er afarmikil breyting komin
yfirleitt til þekkingar fyrir fólk að hirða svo kýrnar
að þær borgi fóður og færi blessun í búið, þá þeklc-
ingu og reynslu ættu menn af fremsta megni að hag-
nýta sjer. Allur fjöldinn hefur í þessum efnum þekk-
ingu frá skólunum. Og víst er hún góð á Hvanneyri,
kúahirðingin. Það var einusinni hjá mjer stúlka, sem
lærði mjaltir þar, og sagði mjer frá reglum skóla-
stjóra, sem mjer líkuðu ágætlega. En jeg hygg, að
kýrnar hefðu fremur kosið mig að mjalta sig en
hana — þó var það góð stúlka. — Jeg skildi betur og
s