Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 77

Hlín
75
Oft er tog eða táin ull höfð í sessur og sæti og hef-
ur það gefist vel. — Ekki mundi síður gefast að hafa
íslenska dúka í sjálf sessuverin og sætin, enda var sá
siður mjög tíðkaður áður fyr.
Ef hálm- eða heydýnur eru hafðar undir í rúm, sem
víða tíðkast, ætti að nota ofna togemskeftu utan um
dýnurnar í stað striga, sem er bæði haldlítill og gis-
inn. Togeinskeftan er ótrúlega sterk og gegnum hana
sáldrast ekki, þó stoppið molni nokkuð sundur.
Sá besti hitageymir, sem jeg hef notaö til suðu, var
stoppaður með ull og ullarkoddi yfir.
Þá er ekki annað ákjósanlegra en íslensk ull í hlúð
til að halda heitri kaffikönnunni með.
íslenskir dúkar fara bærilega vel sem dyratjöld og
gluggatjöld, þar sem mislit tjöld eru notuð til hlýinda.
Á einu heimili hef jeg sjeð alullarrennitjöld fyrir
gluggum. Þau voru Ijós að lit með ofnum bekk að neð-
an og voru mjög falleg. Nú eru 55 ár síðan þessum
tjöldum var komið upp, það gerði systir mín, Kristín
Claessen á Sauöárkróki.
Þá munu flestir kannast við alullar gólfrenningana
langröndóttu, sem voru á tímabili mjög »móðins«,
enda fallegir, hlýlegir og sterkir með afbrigðum. Þessa
ofnu gólfrenninga ætti að taka upp að nýju á stiga,
ganga og stofur. Þeir setja hlýlegan, íslenskan svip á
heimilin.
Jeg hefi vitaö margar konur hjer áður koma sjcr
upp ullardúkum á borð og kommóður. Ýmist var saum-
að í þessa dúka eða þeir voru sendir út og þryktar í
þá rósir, og voru þá oftast höggvin lauf á þá í kring.
Eitt sinn sagði jeg við vinkonu mína, er jeg dvaldi
hjá í Kaupmannahöfn, að jeg gæti ekki annað en dáðst
að legubekknum í skrifstofunni, hve breiður hann
væri og hlýr, og sagði hún þá brosandi: »Það er ekki
að undra, því hann er búinn til eftir minni fyriraögn