Hlín - 01.01.1933, Qupperneq 99

97
0
tílin
fjallagrasa er lítil nú, er sú, hvað erfiðlega gengur að
fá þau tind. Það búa tiltölulega fáir svo nærri grasa-
landi, að þægilegt sé að ná þangað til að tína milli
mála, síst ef aöeins um konur og börn er að ræða, en
að liggja við tjöld um lengri tíma er víðast ekki hægt
nú vegna fólksleysis. En þegar jeg svipast að nýjum
leiðum, koma mjer í hug ungmennafjelagar sveitanna,
er taka nú mjög upp þann sið, að ferðast í hópum til
fagurra staða á vorin eða sumrin, til þess að njóta
í fjelagi tilbreytingar og yndis náttúrunnar. Gætu þeir
þá ekki stundum látið þær ferðir einnig verða til
yagns fyrir sig og sína með því að ferðast til fagurra
fjalla eða heiða, þar sem nóg er um grös, slá þar
tjöldum og tína? Mætti dvölin þá ekki verða minni en
það, að hver tíndi einn til tvo fjórðunga af þurrum,
vinsuðum grösum. Þá mundi líka sumu af eldra fólk-
inu verða að óska þess að það gæti kastað ellibelgn-
um og farið með, þegar hjá því vakna minningar um
unaðsstundir á grasafjalli frá æskuárum þeirra.
Einnig dettur mjer í hug að verkafólk kaupstaða
og sjávarþorpa, sem oft og tíðum hefur ekki vinnu
einhvern hluta sumars, og sömuleiðis fólk, sem hefur
fasta vinnu, en fær sumarfrí og vill viðra af sér götu-
rykið og anda að sjer sveita- og fjallalofti. Skyldi
þessu fólki ekki holt að fá sjer leigð tjöld og önnur
nauðsynleg tæki og liggja við inn til heiða og tína
grös og jafnvel ber, ef áliðið er sumars? Á þessu
mundi það græða bæði andlega og efnalega.
Ef slíkir leiðangrar væru tíðkaðir frá Akureyri, er
ekki líklegt að framvegis yrðu þar seld og keypt
fjallagrös í lyfjabúðinni með sömu kjörum og í sum-
ar. Þá vissi jeg til, að kona nokkur, sem var lasin,
sendi í lyfjabúðina eftir fjallagrösum til þess að
drekka af, og fjekk þaðan 50 aura brjefpoka með
7