Hlín - 01.01.1933, Blaðsíða 100
98
Hlín
grösum, sem ekki voru meiri en það, að það var a'ð-
eins tvisvar hægt að búa til te af þeim handa henni.
Þetta voru útlend grös, mjög smá og lítilfjörleg mið-
að við meðalgrös íslensk.
Þó að lítið sje nú tínt af grösum móts við þaö sem
var, veit jeg samt, að á einstökum bæjum nálægt heið-
arlöndum, er tínt svo af grösum, að það fengist eitt-
hvað keypt af þeim þar. Jeg vissi um tvö heimili í
sumar, sem seldu falleg grös af Fljótsheiði. Frá öðru
heimilinu var kílóið af þeim, mjög vel vinsuðum,
selt á kr. 1.50, en frá hinu kr. 2.50 kílóið af þeim blað-
tíndum.
Jeg hef ekki sjeð auglýst eftir fjallagrösum til
kaups, t. d. frá lyfjabúðum og sjúkrahúsum, þó að
ástæða sje til þess að ætla, að læknar vilji hlutast til
um, að þar sjeu þau allmikið notuð. En þá þurfa mat-
reiðslukonurnar líka að vilja og geta búið til góðan
mat úr þeim, og sjúklingarnir að borða hann.
Á meðan íslenskir alþýðumenn voru að mestu sínir
eigin læknar, notuðu þeir margar innlendar jurtir,
sem þeir þóttust vissir um að hefðu lækningakraft.
Þá notuðu þeir altaf mikið af fjallagrösum, sem þeim
reyndust vel við ýmsum magakvillum og brjóstveiki,
og halda sumir enn við þeirri þekkingu og leitast vio
að notfæra sjer hana.
Margar konur hafa búið til handa fólki sínu —
einkum börnum — grasasaft, og reynst hún vel. Jeg
er ekki viss um efnahlutföllin sem höfð eru, en minnir
þó að þau sjeu þessi: 4 lóð (65 gr.) af fjallagrösum
eru soðin í vatni, hægt í luktum potti í 2 stundir. Síð-
an eru grösin síjuð frá og 8 lóð (125 gr.) af rauðum
kandís látin í löginn, og hann soðinn þar til sykurinn
er runninn. Vatnið má ekki vera meira en það, að
saftin verði að lokum hæfileg í þriggja pela flösku.
Eftir leiðbeiningum í 13. kafla »Varningsbókar«