Dvöl - 01.03.1937, Síða 12

74
unarinnar og viðkvæmninnar. Ég
ætia ekki að gera iiann aivitran
eða alréttlátan eða almáttugan;
ég er að skapa örlyndan guð,
sem elskar gleði, hlátur og dans;
ekki grimmd, ekki blóðsúthell-
ingar. „Syngið!“ segir hann;
„syngið og elskið og dansið; því
að veröldin er fögur og lífið er
undarlegt og líður fljótt“!“
Downey talaði og talaði og
það vottaði fyrir ofurlítið afsak-
andi bfosi á vörum hans. Ég
greip ekki fram í fyrir honum.
Þegar á allt var litið, gat ég í
rauninni ekkert sagt. Allt í einu
stóð hann upp og lyfti höndunum
upp fyrir höfuðið. Þessi hreyf-
ing bar vott um hina dýpstu
hrifningu.
,,t dag lauk ég við myndina
og fægði hana með olíu, þangað
til hún var orðin spegilgljáandi,
svo að það lýsti af henni. Ég stóð
hjá henni og virti hana fyrir
mér. Þetta var enginn afburða-
tréskurður, en ég hafði unnið
að myndinni, ég einn, og ég elsk-
aði hana! Svo fór ég að finna
ofurlítið til blygðunar, af því að
hún hafði náð svona miklu valdi
á hugsunum mínum.... Ég setti
myndina á borðið í herberginu
mínu og stóð til hliðar við hana
oghorfði áhanameð hálflokuðum
augum til þess að vita, hvoi*t ég
fyndi ekki einhvern galla; en
áður en ég gat áttað mig á, hvað
var að gerast, var ég fallinn á
kné fyrir framan hana; ég reigði
I) V^Ö L
höfuðið aftur, klemmdi saman
höndunum og reri sitt út á hvora
hlið á víxl.... tJt af vörum mér
brutust orð, sem ég hafði ekki
langa lengi tekið mér í munn:
„Herra! Herra!“ bað ég. „Lækn-
aðu mig! Bjargaðu mér! ....
Gerðu mig heilan!“
Þá hljóp straumur eftir lík-
ama mínum, ég fann, hvernig
hann leið eftir æðunum og
hreinsaði mig allan. Ég fann, að
föst efni, sem í langan tíma
höfðu safnazt fyrir í líkamanum,
losnuðu og straumurinn hreif þau
með sér. Ég iðaði allur af nýju
lífi. Og meðan straumurinn
flæddi um mig eins og fljót,
skolaðist burt öll mín hryggð,
allur viðbjóður og blygðun og
yfir mig kom svo mikill friður og
ró, að ég hafði aldrei fundið til
slíks áður. Ég kraup lengi fyrir
framan myndina, og hjarta mitt
fylltist svo fögnuði og kærleika,
að mér fannst, að brjóstið myndi
ekki rúrna það lengur. . . .“
IV.
Downey reis á fætur, gekk út
að glugganum og horfði stund-
arkorn út á ána, sem óglöggt
sást móta fyrir í rigningunni.
Ennþá var hvasst, og þegar vind-
hviðurnar slettu regninu á glugg-
ann minn, heyrðist þungt hljóð,
líkt og sandi væri kastað. Hann
stóð þarna þögull og horfði á
rigningarúðann, sem þeyttist á-
fram yfir ánni, horfði á svartan