Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 20

82
D V Ö L
V
skemmstu máli á þá leið, að hún
sökkti manni sínum í obotnandi
skuldir með óhóí'i sínu og skart-
girni, og olli því, að hann dó
lyrir aldur fram.
Sendiherra Hollendinga í Pét-
ursborg, barón von Heckerer,
naíði tekið að sér ungan, þýzk-
ættaöan aðalsmann og gert bann
að kjörsyni sínum, og kom hon-
um á framfæri í Pétursborg.
Hann var alira manna fríðastur,
en dyggðugur aðeins í meðai-
iagi. Með þessum manni, barón
Heckerer .d’Anthes, og Natalíu
tókust svo áberandi ástir, að við
sjálft lá, að þeir Pusjkin og hann
berðust, en vinir beggja fengu
afstýrt því, og gekk d’Anthes að
eiga systur Natalíu, Katarínu
Gonsjarova. En sá ihjúskapur
fékk engu breytt um vinfengi
þeirra Natalíu. Eitt sinn fékk
Pusjkin svohljóðandi bréf nafn-
laust: „Riddarar og kommand-
örar af hinni háu orðu táldreg-
inna eiginmanna, hafa með sam-
hljóða atkvæðum útnefnt Alex-
ander Pusjkin til þess að vera
aðstoðarmaður og söguritari orð-
unnar“. Bárust nú og að nafnlaus
bréf um leynimakk þeirra Natal-
íu og d’Anthes. Þá skrifaði Pusj-
kin d’Anthes bréf, sem var svo
berort, að hann skoraði Pusjkin
tafarlaust á hólm. Næsta morgun
var hólmgangan. Pusjkin var á
dansleik um kvöldið og vissi
enginn neitt. Kafsnjór var fyrir
utan borgina, þar sem einvígið
var háð. Það varð að moka autt
svæði. Hóimgangan var upp a
iíf og dauða. d’Anthes skaut fyrst
og iéii Pusjkin við. Hann réttist
þö við á vinstri olnboga og sagöi:
„Eg á að skjóta“. Ökaut hann
síðan og særði d’Anthes í hand-
iegg, ekki hættulega. Pusjkin
liíði í 45 klukkustundir eftir ein-
vígið, en vissi, að sár hans var
'banvænt. Hann ráðstafaði húsi
sínu, kvaddi konu sína, börn og
vini, og var með fullri rænu tii
síðasta augnabliks (10. febrúar
1837).
Dauði hans vakti ógurlega
gremju í Rússlandi. Þúsundir
manna komu til þess að sjá hann
látinn. Allir voru æfir yfir því,
að útlendingur skyldi hafa drep-
ið öndvegisskáld Rússlands.
Nokkrum dögum síðar gekk
harmglóandi saknaðarljóð í
hundruðum eintaka milli manna
í Pétursborg, þar sem lýst var
með átakanlegri tilfinningu
harmi þjóðarinnar yfir missi
síns glæsilegasta sonar, og end-
aði með ógnþrunginni bölbæn yf-
ir morðingja hans, öll þessi skríð-
andi hirðþý, fjandmenn frelsis
og snilli. Höfundurinn var 23
ára foringi í hernum, Lermont-
öff að nafni. Hann var samstund-
is tekinn fastur, sviptur metorð-
um og rekinn til Kákasus í út-
legð. Þar féll hann sjálfur í ein-
vígi fjórum árum síðaf. Keisar-
inn bannaði að skrifa um Pusj-
kin í blöðin. Það átti að þegja