Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 25

1) V <") L
Líkkistusmiðurinn kom heim
til sín drukkinn og í illu skapi.
„Hvernig stendur á því“, hróp-
aði hann í reiði sinni, ,,hvernig
stendur á því, að mín atvinna
er ekki eins heiðarleg og hver
önnur? Er líkkistusmiðurinn
bróðir böðulsins? Hversvegna
voru þessir fantar að hlæja? Er
nokkur ástæða til þess að gera
gys að líkkistusmið? Ég ætlaði
að bjóða þeim heim í nýja húsið
mitt og halda þeim 'veizlu, en nú
kemur mér ekki til hugar að
gera það. í stað þess að bjóða
þeim heim, skal ég bjóða þeim,
sem ég vinn fyrir — þeim, sem
dánir eru drottni sínum“.
,,Hvað gengur að yður, kæri
faðir?“ sagði vinnukonan, sem
einmitt var að draga af honum
stígvélin, meðan hann sagði
þetta. ,,Af hverju segið þér þessa
vitleysu? Signið þér yður! Bjóða
þeim dauðu heim í nýja húsið
sitt! En sú beims'ka-“
,,Já, svei mér þá! Ég skal
bjóða þeim“, hélt Adrian áfram.
„Og það meira að segja strax á
morgun!. . . . G.jörið mér þá á-
nægju, velgjörðamenn mínir, að
koma og sitja veizlu hjá mér í
kvöld; ég skal veita ykkur, rík-
mannlega af því, sem guð hefir
gefið mér“.
Að svo mæltu fór líkkistu-
smiðurinn í rúmið og var von
bráðar fárinn að hrjóta.
Allt var kyrrt og hljótt, þeg-
4Í7
ar Adrian vaknaði. Trukhina,
kaupmannskonan, hafði dáið um
nóttina, og sérstakur sendimaður
kom ríðanditil Adriansmeð frétt-
ina. Likkistusmiðurinn gaf hon-
um tíu kópeka, og sagði honum
að kaupa sér brennivín fyrir þá,
klæddi sig svo í skyndi, fékk sér
léttivagn og ók til Rasgouliai.
Lögreglan hélt vörð fyrir utan
dyrnar á húsi hinnar látnu og
líkkistusmiðirnir vöppuðu þar
fram og aftur, eins og hrafnar,
sem finna lyktina af hræi. Hin
látna lá á fjölum, vaxgul á hör-
und, en ekki enn farin að rotna.
Umhverfis líkbörurnar stóðu ætt-
ingjarnir, nágrannar hennar og
vinnufólkið. Allir gluggar voru
opnir; það logaði á kertum; og
prestarnir lásu bænir fyrir sálu
hinnar látnu. Adrian sneri sér
að bróðursyni Trukhinu, ungum
búðarmanni, sem klæddur var
eftir nýjustu tízku, og tilkynnti
honum, að líkkistan, ásamt vax-
kertum, líkklæðum og öðru, sem
með þyrfti við .iarðarför, yrði
send svo fljótt sem auðið væri.
Ættingi hinnar látnu þakkaði
honum fyrir, dálítið annars hug-
ar, og .sagðist ekki mundu semia
við hann um verðið, en kvaðst
reiða sig á, að hann breytti í öllu
eftir beztu sannfæringu. Lík-
kistusmiðurinn hét því. eins g
ven.ja hans var, að vera sann-
giarn í viðskiptunum: svo leit
hann íbvgginn til ráðsmannsins
og hélt því nsest heimleiðjs til