Dvöl - 01.03.1937, Side 54

116
I) V 0 L
S N J Ó R
Eftir Gustaf af Geijerstam
Það var janúardagur, um þrjú-
leytið og þegar farið að rökkva
og eyjarnar hjúpuðust dökk-grárri
þokuslæðu vetrardagsins. Undir
gráleitum himninum virtist hvít-
greniskógurinn umlykja litla rauð-
málaða húsið, er stóð í útjaðri
hans, ennþá þéttar en endranær;
frá litla húsinu var aflíðandi halli
niður að ströndinni. En uppi yfir
votri jörðunni og yfir hinum nöktu
greinum trjánna tók að blása kald-
ur vindur, sem flutti með sér
reykinn úr reykháfunum, og gráu
reykjarhnoðrarnir, sem svifu
ósýnilegir í húmi loftsins, dreifð-
ust á greinum trjánna.
Bergur gamli stóð á hæðinni
fyrir ofan litla bæinn sinn og hjó
eldivið. Kræklóttir viðarbútarnir
lágu í einkennilegum hrúgum
kringum hann, hver ofan á öðrum,
og mynduðu hlykkjóttar raðir. —
Hann hjó látlaust í heila klukku-
stund, seinlega og virtist vera í
þungum þönkum. Hann tók sér
stutta hvíld öðru hvoru og horfði
þá út á sjóinn.
— Það er þó einkennilegt!
Svo mælti hann, að nokkru leyti
við sjálfan sig og að nokkru leyti
við himin og jörð. Hann leit enn
þá einu sinni út á sæinn, eins og
hann vænti þess, að hann skildi
orð sín og hugsanir, þar sem
dimmar öldurnar hófu sig upp með
hvítu löðri á toppunum, svo hrækti
hann fram fyrir sig með athyglis-
svip og gekk inn í bæinn.
— Bráðum kemur snjórinn,
sagði hann og settist í hornið hjá
arninum, tók að nudda vinstri öxl-
ina og lét hana njóta góðs af yln-
um frá arninum.
— Heldurðu, að hann fari að
snjóa? kemur úr einu horni her-
bergisins, er hinum brennandi
viðarbútum tókst ekki að lýsa
upp. Bergur greip járnbút, skar-
aði í glæðurnar og bætti á ofur-
litlu af nýju spreki. Eldurinn
glæddist í svip, en dvínaði svo
bráðlega aftur. Daufur bjarmi féll
á þann hluta stofunnar, sem
röddin kom úr. Á lágum legubekk
sat gömul kona, skorpin af elli
og erfiði. Hún rótaði í ofurlítilli
hrúgu af kartöflum með hnýttum
höndunum, sem voru næstum sam-
litar gráleitri glætunni frá glugg-
anum. Hún tók kartöflurnar,
hverja af annari, sleit af þeim
frjóangana og kastaði þeim í ryðg-
að ílát, er einhverntíma hafði ver-
ið vatnsfata. Þegar hún sneri sér
að eldinum og horfði rannsakandi