Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 55

Þ V O L
m
augum á verkefni sitt, sást lítið
andlit, magurt og fölleitt, allt rist
djúpum hrukkum, tannlaus, sam-
ankipraður munnurinn og nokkrir
hárskúfar, er féllu niður á lágt
ennið. —
Bergur gamli endurtók álit sitt.
— Hann fer að snjóa, sagði
hann, það verður norðaustanátt,
vindskrattinn leggst í öxlina á
mér.
Gamla konan lagði frá sér kart-
öfluílátið og reis upp.
— Þá held ég sé nú bezt að
setja upp ketilinn, Bergur, sa.gði
hún glaðlega. I augum hennar, er
enn höfðu ekki tapað öllu sínu
forna fjöri, brá fyrir veikum
glampa. — Um leið og hún hag-
ræddi sprekinu á arninum og blés
í glæðurnar, til þess að- endurlífga
eldinn, sagði hún, hugsandi um
löngu dagana, sem í vændum voru:
— Það kemur sér, að við eig-
um þó síldartunnuna. — —
Veðurspá Bergs rættist ekki að
öllu. Snjórinn kom ekki — enn.
En í stað hans kom vetrarfrostið,
er sigraði hinar skuggalegu bylgj-
ur hafsins, lagði á þær fjötra, svo
að þær mynduðu brú milli eyjanna.
En þegar ísinn var orðinn þykkur
og traustur, tók að snjóa. Það
snjóaði látlaust, en hægt og hægt,
í logni; það var eins og veturinn,
voldugur og næstum takmarka-
laus, uppi í samanþjöppuðum
skýjabólstrunum, léti hvít snjó-
kornin síast niður á húsþökin og
landið. Fanndyngjurnar stækkuðu
jafnt og þétt, þær þöktu byrgða
brunnana með hvítu slæðunni, svo
að þeir fundustnaumast,þærþöktu
götuslóðana í skóginum, og út frá
lágu gluggunum á litlu bóndabýl-
unum sást einungis hið mjallhvíta
yfirborð snjóbreiðunnar, er náði
upp að rúðunum. — Fólkið, sem
átti heima í eyjunum, er utar lágu,
hóf harða baráttu gegn hamförum
snjófargsins, er ógnaði því misk-
unnarlaust. Brautir voru ruddar
um skógana og snjónum mokað
frá dyrum og vatnsbólum.
En einn daginn kom norðaustan
ofsarok, snjónum til hjálpar. Þaó
kom eins og ofsafenginn, hálf-óð-
ur óvinur, með nýjar snjódyngjur,
og settist um lágreist býlin eins og
voldugur her, er sezt um varnar-
litla borg. Dag eftir dag hvæsti
stormurinn við horn húsanna,
lamdi utan reykháfana, svo að
hrikti og brakaði í þeim, hvein á
dyrunum og sáldaði mjöllinni inn
um hverja smugu, og það var eins
og skógurinn andvarpaði af kvöl-
um undan hinum snöggu árásum
óveðursins. — Loks komst kyrrð
á í tvo daga; fólkið fór aftur að
draga andann léttara, það hætti
sér út úr lágum híbýlum sínum,
þar sem það svaf eins og björn í
vetrarhýði, og náttúran virtist í
svipinn ætla að láta af harðstjórn
sinni. Menn reyndu að afla sér
snjóplóga og annara áhalda til
þess að ryðja brautir í snjóinn.
En norðaustanvindurinn kom aft-
ur, ennþá voldugri en nokkru