Dvöl - 01.03.1937, Side 56

118
r> v o l
sinni fyrr, villtari og hættulegri.
Hann bókstaflega hellti niður nýj-
um og nýjum fanndyngjum, jafn-
aði yfir brautirnar, er fólkið hafði
rutt, huldi smábændabýlin þéttri
geigvænlegri snjóslæðu; eins og
hann vildi vinna bug á allri mót-
stöðu, grafa allt lifandi, er taldist
til þessara byggðarlaga og ofurselt
var hamförum hans og valdi.
f skóginum varð snjórinn mann-
hæðar djúpur og festist vegna
frosthörkunnar. Það brakaði í bæj-
arþiljunum eins og þær væru barð-
ar utan all-sterklega, og harkið
kom róti á hugann; hinar hræðileg-
ustu þjóðsögur rifjuðust upp, og
út um hálf-snjóþakinn gluggann
sást ekkért nema snjósveipir, sem
dönsuðu hátt uppi yfir veinandi
skógargreinunum. — Ekki lægði
ofsa náttúruaflanna. — Langt úti-
með ströndinni, þar sem hinir fá-
tæku, einmana og einangruðu
eyjaskeggjar bjuggu, ríkti dauða-
þögn. Þar var allt hljótt, eins og
í kirkjugarði, þar sem kraftaverk-
ið eitt megnar að vekja hið dauða
til lífsins, þegar klukkurnar
hringja og grafirnar opnast. Bæ-
irnir stóðu eins og stórar, hvítar
þústir upp úr öldumynduðum snjó-
breiðunum, og það var engu líkara
en hafið, sem lá fjötrað undir oki
íssins, hefði tekið á sig lögun snjó-
breiðanna. Með ægilegum krafti
höfðu þær ruðzt að landi, en hin-
ar æðandi, hamslausu öldur urðu
gripnar heljartökum gaddhörk-
unnar, stirnuðu, mótuðust og sam-
einuðust snjónum. Þegar sam-
göngur hindrast, þverra lífsskil-
yrðin, hungrið sverfur að; það er
óumflýjanlegt.
Bergur gamli hélt oftast nær til
í f jósinu og annaðist beljuna. Hann
tróð vandlegá í allar glufur, svo að
skepnunni yrði ekki kalt. Hann
dyttaði að þakinu, þar sem snjór-
in rauk inn um rifur. Og hann gaf
kúnni fóður, en sparaði það í hið
ýtrasta, en þó ekki svo, að mjólk-
urdropinn úr „kusu hans“ minnk-
aði til muna. — f hvert sinn er
Stína mjólkaði kúna, mældu þau
mjólkina. Og ef hún reyndist ein-
hverntíma minni en næst áður,
litu þau hvort á annað, full
áhyggju. Ef blessuð skepnan sál-
aðist nú og þau væru neydd til að
borða aðeins kartöflur og síld og
drekka blátt vatn; slíkar hugsan-
ir ásóttu þau á hverjum degi og
ollu þeim skelfingar, því að ef þau
hefðu ekki kúna, væri næstum ó-
kleift að draga fram líftóruna; og
svo var það dægrastytting og of-
urlítil tilbreyting á löngum og leið-
inlegum dögum að gefa kúnni,
hirða hana og tala við hana. Þau
höfðu látið hálm í básinn kring um
skepnuna til skjóls, og mosa var
troðið í stærstu glompumar á
veggjunum, og beljan át hey og
hálm allan liðlangan daginn. Þeg-
ar gamla konan kom að fjóshurð-
inni, fór kýrin að baula og nasa
af kalda loftinu og snjónum, sem
gaus inn, þegar hurðinni var lokið
UPP- Og þegar baula var orðin ein