Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 59

D V 0 L
121
úti á hlaðinu. Hún var í slitinni
ullarpeysu með tréklossa á fótun-
um. Vindurinn umlukti hana með
ískulda og snjórinn bleytti á henni
fæturna, en hún fann það ekki.
Hún stakk höndunum undir peysu-
garminn og horfði út í hríðina,
eins og til þess að athuga, hver
væri að toi-ja r;'g í undlitið. En
hún sá ekkert, nema óendanlega
hvítuna allt í kring, sem hálf-blind-
aði hana, og fann dyngjurnar á
varpanum, sem stöðugt hækkuðu
og breikkuðu.
— Bergur! hrópaði hún hvað
eftir annað og hækkaði röddina
eftir því sem hún kallaði oftar. En
hún vissi mjög vel, að til hennar
heyrðist ekki gegnum mjall-
rokið. Hún lauk upp bæjarhurð-
inni, skjáifandi af kulda, og gekk
inn. Hún varð að hafa hraðann á,
því að illveðrið skellti aftur hurð-
inni af slíku afli, að það hrikti í
bænum. Um leið og hún kom inn,
sió veggklukkan. Hljómur hennar
var ógreinilegur og sargandi;
Stínu gömlu fannst hann óhugn-
anlegur í kyrrðinni og myrkrinu.
Og gamla konan æpti hátt af
hræðslu, fálmaði í myrkrinu eftir
eldspýtum og kveikti með skjálf-
andi liendi. Bláleitur ioginn, er
smámsaman stækkaði, jók jafnvel
ótta hennar, og hún þorði varla
að kveikja á iampanum. I sama
bili og henni tókst að kveikja,
heyrðist fótatak á útitröppunum.
Jafnskjóít slökkti hún ljósið á
lampanum, án þess að gera sér
grein fyrir ástæðunni, og hún sat
grafkyrr í myrkrinu og hinar fáu
beitlur í munni hennar glömruðu
af kulda og hræðslu. Bergur kom
nú inn og kastaði brenninu á gólf-
ið, svo að glumdi við.
— Hvers vegna drapstu á
lampanum ? spurði hann heldur
hastur í máli. Hann fleygði frá
sér blautum jakkanum, sem*hann
hafði verið í, og sópaði af sér
snjónum. Hún spurði einskis og
reyndi að sigrast á skjálftanum,
sem hræðslan olli.
— Þú ert einkennileg kona . . .
svo hætti hann allt í einu.
Að stundarkorni liðnu segir
hann hranalega:
— Kveiktu á lampanum, svo
að maður geti þó séð eitthvað.
Hún hlýddi ósjálfrátt, en líkami
hennar hríðskalf ennþá, og hún
skildi ekki sjálf, af hverju hún var
eiginlega svona óttaslegin.
— Þú varst lengi úti, sagði hún
svo lágum rómi. Það var leiðin-
legt að sitja inni alein, bætti hún
við.
— Var ég lengi úti, sagði Berg-
ur í ávítunarrómi. Heldurðu, að
það sé sérlega auðvelt að ná í
brenni, þegar það liggur undir
álnardjúpum snjó? Svo situr þú
ein inni auðum höndum og kveik-
ir á lampanum alveg að óþörfu.
Og þegar ég kem, slekkur þú á
honum til þess að fara á bak við
mig með þetta. Hann talaði í
prédikunartón með ýmsum viðeig-
andi blæbrigðum og meðan hann