Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 65

D V ö L
127
korn, síðan við höfum sézt, gamli
vinur!“
Hrukkurnar hurfu af enni As-
hursts; maðurinn, sem stóð fyrir
framan hann, var bláeygur og
andlit hans var allt eitt sólskins-
bros — eitt af þeim andlitum, sem
segja má um, að skuggi færist
aldrei yfir. Og Ashurst svaraði:
„Phil Halliday, þú sjálfur?"
„Hvað ert þú að gera hér?“
„O, ekki neitt. Bara sýna mig
og sjá aðra, og svo að ná mér í
aura! Ég dvel hér úti í sveit.“
„Ertu búinn að borða miðdags-
mat? Blessaður, komdu og borð-
aðu með okkur; ég er hér með
systur mínar með mér. Þær eru
nýbúnar að liggja í mislingum.“
Ashurst fylgdist með vini sín-
um, fyrst upp í móti, svo aftur
niður brekku og út úr bænum, en
Halliday lét dæluna ganga og
rödd hans lýsti hinni sömu bjart-
sýni og lífsgleði sem bjó í svip
hans. Hann talaði um, að „hér í
þessum hallæris-bæ“ væri „ekkert
skynsamlegt hægt að taka sér
fyrir hendur, nema baða sig og
róa“, og þannig leið tíminn, unz
þeir komu að dálítilli húsaþyrp-
ingu, skammt frá ströndinni, og
gengu inn í eitt þeirra, sem var
gistihús.
„Komdu upp í herbergið mitt
og þvoðu þér. Maturinn verður til
eftir andartak.“
Ashurst skoðaði sig í spegli.
Honum fannst þetta herbergi vera
líkara safni en svefnherbergi, þeg-
ar hann minntist herbergisins, er
hann bjó í á bóndabænum og bar
saman í huganum fötin, sem voru
hér dreifð um allt, og fábreytta
ferðaklæðnaðinn, sem hann hafði
gengið í síðasta hálfa mánuðinn.
Og hann hugsaði með sér: „Þetta
er svo undarlegt — það er svo
erfitt að gera sér fulla grein fyr-
ir því —“ En hverju — það var
honum ekki sjálfum ljóst.
Þegar hann kom með Halliday
niður í borðstofuna, voru þar fyr-
ir þrjár ljóshærðar og bláeygar
stúlkur, og bróðir þeirra kynnti
þau: „Þetta er Frank Ashurst —
systur mínar.“
Tvær þeirra voru kornungar,
eitthvað um tíu og ellefu ára. Sú
þriðja var ef til vill seytján ára
gömul, há og grönn, hvít og rjóð
í kinnum og ofurlítið brúnleit af
útiveru í sólskini. Augnabrúnirnar
voru heldur dekkri en hárið og
stefndu aðeins upp á við út frá
nefinu. Þær höfðu allar líkan mál-
róm og bróðir þeirra, hvellan og
þrunginn kátínu; þær stóðu á fæt-
ur og tóku fljótt og rösklega í
hönd Ashursts, litu sem snöggvast
rannsakandi á hann og svo strax
af honum aftur og fóru að tala
um það, sem þær ætluðu að gera
seinna um daginn. Þarna, var sann-
arlega gyðjan Díana komin ásamt
fylgidísum sínum! Eftir dvölina á
bóndabænum var í fyrstu dálítið
erfitt að venjast hinu fjörlega og
ákafa masi þeirra, málslettunum
og hinni óþvinguðu, frjálsmann-