Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 69

DVOL
131
voru þau ekki búin að ná sér. Þau
settust öll við tedrykkju, nema
Halliday, sem lagðist fyrir uppi í
herbergi sínu. Þau höfðu lokið við
nokkrar sneiðar af brauði með
sultu, þegar Sabina. tók til máls:
,,Þér eruð sannkallaður heiðurs-
maður, svei mér þá!“ Og Freda
tók undir: ,,Það má nú segja!“
Ashurst sá, að Stella leit niður;
hann stóð á fætur í dálitlu fáti
og gekk út að glugganum. Hann
heyrði þangað, að Sabina sagði í
hálfum hljóðum: ,,Við ættum að
sverjast í fóstbræðralag. Hvar er
hnífurinn þinn, Freda?“ Og þegar
hann gaut augunum til hliðar, sá
hann, að þær rispuðu sig allar há-
tíðlega til blóðs, kreistu svo út
dropa og settu á blaðsnepil. Hann
sneri sér við og ætlaði út.
„Verið þér nú ekki svona óþekk-
ur! Komið þér aftur!“ Hendur
hans voru gripnar; litlu stúlkurn-
ar tóku hann fastan og leiddu
liann að borðinu. Þar var pappírs-
blað með einhverju pírumpári,
dregnu upp með blóði og nöfnin
Stella Halliday, Sabina Halliday,
Freda Halliday — líka skrifuð með
blóði og stefndu nöfnin öll að
uppdrættinum eins og sólarstafir.
„Þetta eruð þér“, sagði Sabina.
„Og nú verðum við allar að kyssa
yður.“
Og Freda át eftir:
„Já, auðvitað, það verðum við
að gera. Já, já!“
Áður en Ashurst hafði ráðrúm
til að forða sér, slettist votur hár-
lubbi framan í hann. Honum
fannst eins og hann væri bitinn í
nefið og vinstri handleggurinn
klipinn, og svo leituðu aðrar.var-
ir mjúklega að kinn hans. Síðan
var honum sleppt, og Freda sagði:
„Nú átt þú, Stella.“
Ashurst leit rjóður og vand-
ræðalegur yfir borðið á Stellu,
sem einnig var rjóð og vandræða-
leg. Sabina skríkti af hlátri, en
Freda hrópaði:
„Áfram nú — annars er ekk-
ert gaman að þessu!“
Ashurst fann allt í einu kyn-
lega blygðunarkennda ákefð fylla
huga sinn; svo sagði hann stilli-
lega:
„Hættið þið þessu, litlu svínin
ykkar!“
Aftur skríkti í Sabinu.
„Jæja, þá getur hún kysst á
höndina á sér og þér getið borið
hana að vörunum. Við skulum lára
það nægja.“
Honum til mikillar undrunar,
kyssti stúlkan reyndar á höndina
á sér og rétti hana svo fram. Hann
tók með lotningu í mjúka, granna
hönd hennar og lagði hana við
vangann. Telpurnar klöppuðu
saman lófunum, og Freda sagði:
„Jæja þá, nú verðum við að
bjarga lífi yðar, hvenær sem á
liggur; það er fastákveðið. Get ég
fengið aftur í bollann, Stella, en
bara ekki eins svívirðilega dauft
og var í hinum?“
Svo var meira te drukkið, en
Ashurst braut saman blaðið og