Dvöl - 01.03.1937, Qupperneq 74

Í36
1) V O L
Kýmnisögur
Kona nokkur hatði hvað cttir annað
kvartað undan pví við mánn sinn, að
hún aetti svo erfitt mcð að sofa um
sumartímahn vegna birtunnar á
morgnana. Til þess að bæta úr pessu
ákvað hann að mála gluggarúðurnar
svartar, svo að dimmt yrði í svefn-
herberginu. Fyrstu nóttina, sem þau
svátu pannig í myrkrinu, vakti kon-
an bónda sinn og spurði hann, hvað
klukkan væri. Hann kveikti og leit
á úrið sitt: »Hálf tvö«, sagði hann
og lagðist aftur til svefns. Enn vakti
hún hann og spurði sömu spurning-
ar og fyr. »Hún er að verðafimm«,
sagði hann hált-önugur og sofnaði
pegar að nýju. 1 priðja sinn vill
konan fá að vita, hvað tímanum líð-
ur og segir, að nú hljóti að vera
orðið framorðið. Maðurmn kveikti
og leit geispandi á úrið. »Já, svei
mér ef ég er ckki orðinn of seinn í
York, segir hann: „Mér fannst kjöt-
átið ver;í fjörgandi — ég var ötull og
bjartsýnn nætur og daga.
Þá færir V. St. mörg og stcrk rök að
pví, að peir, sem lifa á eintómu kjöti,
fái hvorki skyrluúg né tannskemmdir.
M. a. telcur hann dæmi héðan
frá Jslandi, af mönnum, sem lil'ðu á síð-
ari öldum mestmegnis á fæðu úr dýra-
ríkinu, og segir, að peir hafi haft heilar
tennur fram á elliár. Enda muna elztu
núlifandi menn varla eftir, að fólk hefði
tannskemmdir. Þakka margir pað á-
reynslu tannanna. einkum • harðfisksát-
inu. En Vilhjálmur telur pað lítið hjálpa.
Fæðan úr dýraríkinu sé pað, sem dugir.
vinnuna*, sagði hann, paut fram úr
rúminu, klæddi sig í skyndi og fór.
Pegar hann kom á skrifstofúna, sneri
hann sér strax til skrifstofustjórans
og bað afsökunar á pvi, að hann
kæmi kortéri ot seint; og sagðist
hafa sofið yfir sig. »Já, kortéri«,
sagði skrifstofustjórinn, »én hvar
voruð pér á mánudag og priðjudag?«
+++
I strætisvagninum var ákatlega ó-
fríður maður og við hlið hans sat
biskup, sem ekki var heldur neitt
aðdáanlega tríður sýnum. Maðurinn
sá á búningi biskupsins, að petta var
andlegrar stéttar maður: »Þér eruð
klerkur, er pað ekki ?« spurði hatin
og hallaði sér að biskupnum. »Jú«,
svaraði biskup. Viljið pér pá koma
með mér til konunnar minnar?«
spurði hann. »Velkomið,« sagði bisk-
upinn, sem hélt, að hann ætti að búa
konuna undir dauðann eða vinna
önnur prestsverk. Biskupinn fylgdist
nú með manninum og brátt komu
peir að húsi, sem peir fóru inn í og
pví næst upp marga stiga, Allt í einu
hrópaði maðurinn: »Ertuparna, I.ísa?«
»Já,« heyrðist hrópað á móti. »Jæja,«
hélt maðifrinn áfram, »pú hefir alltaf
sagt, að ég væri ljótasti maðurinn,
sem pú hcfir séð.« »Já, pað hefi ég
sagt,« sagði konan. »Jæja, pá skaltu
bara koma og sjá penna snáða
hérna,« hrópaði maðurinn.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Vigfús Guðmundsson.
Víkingsprent