Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1888, Blaðsíða 3

Lestur.
J>að parf eigi að eyða mörgum orðum að pvír
hversu nauðsynlegt er að kunna að lesa; sannfæringin
um pað er orðin lifandi í meðvitund hvers manns, sem
kominn er af barnsaldri, að ekki að eins einstakir menn,
eða vissar stjettir manna puríi að kunna lestur, heldur
að hver einstaklingur, sem liíir í lögskipuðu mannfje-
lagi puríi að hafa pessa pekkingu. Mennirnir hafa svo
mörg og vargvísleg mök hver við annan, að peim er
allsendis nauðsynlegt að geta notað pá miklu hjálp,
sem prentað mál og skrifað má veita peim. Jafnt og
pjett koma út bækur, sem geyma ýmsa gagnlega lær-
dóma; til pess að geta orðið peirra aðnjótandi, verða
menn að kunna að lesa bækurnar. En pað er ekki
eingöngu vegna samtiðarmanna vorra, og sambandsins
við pá, að oss er nauðsynlegt að kunna að lesa. |>eir
menn, sem á undan oss hafa lifað, liafa látið eptir sig
bækur, sem geyma ómetanlega fjársjóðu fyrir oss og
eptirkomendur vora; en petta væru dauðir fjársjóðir
fyrir oss, ef vjer kynnum ekki að lesa. Með pví að
lesa hækur, sem góðir menn og vitrir hafa ritað, get-
um vjer fylgt hugsunum peirra, eins og peir væru sjálf-
ir að setja pær fram fyrir oss, pó að peir sjeu hvergi
nálægir; vjer lifum enn í anda með peim, pó að langt
sje síðan peir voru sjálíir til. f>annig eru hækur upp-
l*