Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1888, Blaðsíða 58

58
J>ó hafa hinir samansettu kennaraskólar á Finn-
landi eigi fullkomlega getað náð sinni huginynd eða
frumtakmarki. Hvað er náttúrlegra á einu heimili en
að sonum pess og dætrum sje kennt saman á sama
tíma, á peirri stundu, pegar þeir keppa að sama tak-
marki, því takmarki, sem heimtar sömu þroskun og
þekkingu? Ónáttúrleg takmðrk hafa verið sett milli
nemendanna, þar sem kennslan er aðskilin, og þessi ónátt-
úrlegu takmörk leiða af sjer fleiri takmörk, sem svo
verða til skaða fyrir allt verkið. J>ær hættur, sem
kynnu að stafa af því, að láta unga menn og konur
flytja saman á eina kennslustofnun, geta hvergi komið
fram, nema ef það væri þar, sem kennslan er ekki
sameiginleg. |>að, sem ætti að lirinda hurt hinum
liugsuðu hættum, er sameiginleg kennsla. Petta verð-
ur eigi að eins gegn um þau áhrif, sem í sjálfu sjer
eru svo holl, er nemendur hafa hvor á annau, en
líka.með því, að hin ónáttúrlegu takmörk með hræðslu
sinni og skorti á fullri tiltrú falla burtu, og starf skól-
ans fær sinn frjálsa, ljetta og náttúrlega gang. Eins
og ekkert er til jafnæsandi fyrir sterkbyggða menn og
lconur og hin »náttúrlegu takmörk«, þá er heldur ekk-
ert betur lagað til að aflaga og framleiða veiklun, en
einmitt liræðsla og skortur á fullri tiltrú.
Bæði hinar almennu uppfræðislegu hugmyndir, sem
liggja til grundvallar fyrir niðurskipun kennaraskólanna
á Finnlandi, og sú reynsla, sem þegar er fengin, bend-
ir þannig á hinn samsetta kennaraskóla í orðsins fullu
merkingu, sem það takinark hollrar og náttúrlegrar
þroskunar, sem enn þá er eigi náð.