Búnaðarrit - 01.01.1947, Síða 55
B Ú N A Ð A R R I T
49
á fetgangi — því harðara var venjulega ekki hægt að
fara með hinn óþjála flutning mælitækja — eða híma
við vegina í misjöfnu verði í von um, að vöruhifreið
hæri að, er náðarsamlegast leyfði manni „að skríða
aftan á“, þar sem maður eftir atvikum fckk að „skjálfa
sér til hita“.
Ef langt var að fara, þurfti stundum að hiða dög-
um saman eftir bílfari. —■ Ferðakostnaðurinn á þess-
um árum var vissulega ekki hár í útlögðum pening-
um, en ef hin mörgu töpuðu dagsverk hefðu verið
færð lil reiknings, þá mundi annað hafa orðið ofan á.
Þessi síðustu ár hafa störfin margfaldazt, einkum
vegna skurðgrafanna, svo segja má, að maður hafi
sundum þurft að vera á mörgum stöðuin samtímis.
Það mundi einhverjum þykja biðin löng, ef starfs-
menn B. í. þyrftu nú að ferðast með gamla laginu.
Áhugi bænda fyrir aukinni og bættri ræktun fer
vaxandi með ári hverju. En þá vantar vélar. — Hið
nýja landnám, sem flestir íslenzkir bændur verða að
inna af hendi, og það á sem skemmstum tíma, hlýtur
að byggjast fyrst og fremst á félagsbundinni aflvéla-
notkun. Þetta er bændum Ijóst, og þvi liiðja þeir um
skurðgröfur, jarðýtur, o. s. frv., en þeir fá aðeins brot
af þvi, sem þeir biðja um. Sumum pöntunum, sem
orðnar eru 3 ára, hefur enn ekki verið liægt að full-
nægja. Og í þeim sveitum, sem hafa fengið gröfur,
þykir greftrinum miða hægt, svo sums staðar stend-
ur jafnvel styr um gröfuna. -— Þelta virðist vera glögg
sönnun l>ess, að áhugi bænda fyrir aukinni jarðrækt
sé meiri og almennari nú en nokkru sinni fyrr.
Ásgeir L. Jónsson.
4