Morgunn - 01.06.1921, Blaðsíða 116

110
MORGrUNN
ann. Hann segir sjálfur í línurn, sem eg hefi tilfært hér
að framan, að hann telji skyldu sína að segja það, sem
hann hyggi að verði trúarlifl þeirra að mestu liði, 8em
við efa eiga að atríða. Eg hygg, að í þessum efnum hafh
aldrei verið unnið annað eins verk í íslenzkri kirkju, sem
það, er síra H. N. heflr leyst af hendi.
Eg hefi áður minst á samúð hans með efasemdum
mannanna. Eg efast um, að Tómas hafi fengið fegurri
eftirmæli nokkurstaðar í kristinni kirkju en hjá honum
— sá lærisveinninn, sem ekki gat trúað á upprisu drott-
ins, nema hann sæi sjálfur og þreifaði á — sá lærisveinn-
inn, sem ekki vissi, hvert Jesús færi eftir dauðann, og
neitaði því þar af leiðandi að hann þekti veginn — sá
lærisveinninn sem sagði, þegar allir hinir.voru með úr-
tölur: »Vér skulum fara lika, til þess að deyja með
houum*.
Þessi samúð hans með efanum, þessi virðing, sem
hann leggur á efasemdir hins hreinskilna, sannleikselsk-
andi manns, er eins og rauður þráður gegnum bókina.
Samt má nærri því segja, að hún sé ein óslitin herferð
gegn efanum, eða — ef menn vilja heldur orða það svo
— ein samfeld boðun trúarvissunnar.
Eu meö hvetju lœknant efinn ? Sira II. N. avarar þvi
i einni prédikuninni, sem einmitt heitir því nafni. Þar
greinir hann að líkindum mest á við ýmsa af nýguðfræð-
ingunum — þá sem telja það jafnvel ávinning fyrir
trúna að losna við kraftaverkin. Síra H. N. bendir á,
að Jesús hafi ekki litið eins á og þeir, enda »skýlaus frá-
saga nýja testamentisins, að poötular Krists haíi gert slik
verk, og að þau hafi stuðlað mikillega að útbrciðslu kristin-
dómsins*. í þeasari prédikun kemst hann meðal annars
svo að orði:
»Eg er eigi aðeins sannfærður um að kraftaverkin
gerðust; eg er sannfærður um, að þau gerast enn. Það
kemur enn fyrir i kristninni að blindir fá sýn fyrir þenn-
an sama mátt, haltir ganga og sjúkii' læknast og dauðir