Morgunn - 01.12.1924, Síða 33

MORGUNN
143
Kraftar mínir voru þrotnir, bæði andlega og líkamlega.
Og nú ætla eg aö segja frá einni vetrarnótt. Þá var eg 31
árs. Eg gat við engan kvartað, þoldi ekki að sorgir mínar kæm-
nst á dagskrá. Eg var ein í herbergi með f jögur börn mín, sem
öll voru í bernsku, og sváfu því rólega og áhyggjulaust, þrátt
fyrir erfiSleikana, sem umkringdu okloir. Eg lá vakandi, því
að svefninn hafði líka neitað mér um sinn frið. Herbergið var
lítið. Eg hafði vakað alla nóttina, og heyrði síðast klukkuna
slá 5. Iíugsanir mínar voru á reiki og kraftlausar. En aðalefni
þeirra var þó þetta, hvað mig langaði til að biðja guð.
Þegar klukkan sló 5, fanst mér eg fara að gleyma öllu.
Líklega hefir ástand mitt hvorki verið svefn né vaka, og eg
veit ekki, hvort augu mín voru opin eða lokuð.
Alt í einu virtist mér herbergið fyllast af þeirri skínandi
fegurð, sem eg get ekki lýst, og sál mín fann þann frið, sem
heimurinn getur ekki gefið. Jafnframt fann eg til þess, að
einhver liafði komið inn. Eg leit þá til dyranna, sem voru
beint á móti rúmi mínu.
Og hvað sé eg ? Stóran, blikandi geislahjúp fram við dyrn-
ar, sem voru þó lokaðar. Þessi geislahjúpur var í allri hugsan-
legri lita dýrð, sem engin orð fá lýst. Svo smárofnar þessi dýr-
legi hjúpur, og þar stendur maður, óumræðilega tignarlegur,
•og horfir á mig þeim náðaraugum, sem eg gleymi aldrei. Geisla-
hjúpurinn var samt umliverfis hann í skínandi bylgjum. Mér
fanst, sem því væri þrýst inn í vitund mína, að þessi maður
væri frá æðri sviSum tilverunnar og hann skuli eg biðja að
hjálpa mér. Þá bregður svo við, að hann gengur inn að rúmi
mínu, leggur hönd sína á hjarta mitt, horfir með ólýsanlegri
ástúð innd augu mín og segir: „Þrey, þol og líð, bið, vona, bíS.
Þitt böl fær góðan enda.“
Eg get því miður ekki lýst því nema á mjög ófullkominn
hátt, hver friðarkend fór um sál mína og líkama. Ástúðin frá
augum hans fylti hug minn unaSi. Ylríkir kraftastraumar frá
hendi hans fóru eins og friðandi öryggistilfinning út um allan
líkama minn. Mér fanst eg sofna eins og lítiS barn í faðmi
föður míns.