Morgunn - 01.12.1924, Qupperneq 41

MORGUNN
151
ásjónu hans. Hann hefir aldrei ætlast til, að sér væri gef-
iS, nema aS því leyti, sem gjöf þín getur orðið honum. færi
á því aS gefa þér — færi, sem honum býðst ekki ella.
IlvaS hefir þú meSferSis? Eg fæ ekki rannsakaS hjörtu
yöar og nýru, en eg fer nærri um, hvað sum yðar eru með,
hvað fyllir hug yðar mest. Eg get auSvitað ekki nefnt nema
örfá dæmi.
Eg ætla aS byrja á þeim, sem koma með hrygð í hjarta.
Þér eruð eigi fá, sem minnist þess enn glögt, hve sárt lijart-
anu sveið, er líf þess sloknaði, sem yður fanst þá, aS þér unna
heitast. Ef til vill var þaS elskaSur maki, eða faðir eða móðir
eða hjartfólgið barn, yndi augna þinna. Þótt langt sé liSiS
frá, vill sárið ekki gróa að fullu; og því óvæntara sem þá
hrygð bar að, því erfiSara var aS stríða. pú ert eldd búinn
að gleyma því enn, hvaS það var aS standa uppi í þeirri Get-
semane-kvöl. Og þótt sorgin kæmi til ySar meS mjög svo mis-
munandi hætti, þá var þetta sameiginlegt yður öllum, að
yður fanst eiga við yður þetta úr sorgar-kvæðinu:
,,Ljós mitt var dáið, og lífsvonin rík
liðin sem fokstrá í vindi.“
Getur þá hrygð þín orðið ilmgras við gröf Krists? Já,
eg trúi því. Elskan er uppspretta hrygSar þinnar. Ef þú liefS-
ir aldrei unnaö af hjarta, þeim, er þú syrgir, þá væri enginn
söknuður í hjarta þínu. Það er ástin, sem viSheldur stöðug-
lega sölmuði þínum. Og heldurðu ekki að Kristur meti þá ást
þína, þótt þú liugsaðir aldrei til hans sjálfs? Eg segi þér
satt, hann er aldrei eigingjarn; liann ann þér fyrir þaS, að
þú elskar einhvern, og þá líka, er þú saknar hans af hjarta.
Hann sér, að hrygg elska þín er bjartasta geislabrot guðlegs
eðlis þíns. Enginn gestur er honum kærkomnari að gröf lians
en einmitt þú. Eg held hann langi til að breyta hrygS þinni
í heilagan fögnuS. Og liann vill gera það meS því að sann-
færa þig um lögmál upprisunnar. Ilver ætti að koma auga á
morgunroðann yfir legstað hans, ef ekki þú? Gáðu að einu:
Gröf Krists er um leið gröf þess, sem þú syrgir. Flyttu hana