Morgunn - 01.12.1924, Qupperneq 102

r
■212 MOEÖUNN
Þreyta og vosbúcf.
Jeg hrökk fljótt upp aftur. Mjer þótti inóðir mín klappa
iiart á öxlina á mér og segja: „Ætlar þú ekki að fara að flýta
þér lieim? Mér er farið að leiðast eftir þér.“Eg varS kræddur
um að hún væri Veik heima, því að veikindi gengu þá á hverju
vori. Eg reis upp og sá kvar Rauöur minn brokkaði burt frá
mér. Eg elti hestinn, og kallaði á liann og við það stóð hann
kyr. Eg lagði á hann, talaði við hann, og sýndi honum fram á
að með þessu móti yrði eg að halda áfram. Þegar liann stryld
frá mér, þá gæti eg ekki hlíft honum. Þá mun klukkan hafa
verið 7 um kvöldið. Eg fór út af veginum, og reið á vegleysu
hjer um bil klukkutíma. En Rauður, sem mun hafa farið veg-
inn áður — það hafði eg aldrei gert — byrjaði að sækja á-
kaft til hægri handar, og fann veg, þegar eg lofaði honum
að ráða. Kl. 8% skall á sú mesta stórrigning, sem eg hefi
veriö úti í. Regnið flaut niður og dundi niður. Það rann niður
eftir hálsinum á mér og niður eftir baki og brjósti. Eg varð
allur holdvotur á fám mínútum. Stígvélin mín urðu þung
á fótunum og fyltust af vatni. Eg helti úr stígvélunum á
víxl á hestbaki. Þennan dag hafði verið þrumuveður suSur í
Þingvallasveit. Steypiregnið dundi án afláts í 2 tíma, og eg
helti úr stígvélunum mínum við og viS. Loksins stytti upp,
og eg fór að smáþorna innanklæða, en báðir vorum við mjög
slæptir, Rauður minn og eg. Hann bar lágt höfuðið, og eg
mun hafa hangið niður á baki honum.
Sjónirnar á Mœlifellsdal.
Klukkan 11 um kvöldið kom eg inn í þröngan dal, sem
lá frá vestri til austurs. Eg hafSi aldrei farið þennan veg,
og hafði farið vegleysu um kvöldið, en vissi að þetta var ann-
aðhvort Mælifellsdalur eða Kiðaskarð, og liggur hvorttveggi
vegurinn til Skagafjarðar. Loftið var dimt og þungbúiö. Nið-
ur í dalbotninum rann lítil á, en eg fór eftir hlíSinni litlu
fyrir ofan hana. Framundan mér var svartiu* holbakki að
ánni; undir bakkanum sá eg eitthvað hvítt, líkast álft á eggj-
urn. Eg vissi, að þar var engin álft á eggjum og gætti bet-