Morgunn - 01.12.1937, Síða 49

MORGUNN
175
hafði verið bundið í þeim líffærum líkamans, sem nú
voru hætt eða voru að hætta störfum. Samtímis og heila-
sellurnar hlóðust að lífsmagni virtist áhrifavald heilans
yfir líffærakerfinu margfaldast. Þetta, er nú hafði verið
að gerast, er sennilega lögbundinn undanfari viðskiln-
aðarins.
Dauðastundin svonefnda nálgaðist með jöfnum hraða;
sálin hafði nú lokið nauðsynlegum undirbúningi til
flutnings úr bústað sínum. Raf- og seguleindir lífsmagns-
ins streymdu nú óðfluga til heilans eftir taugaþráðum
líkamans, er virtust vera farbrautir þeirra. Hreyfing,
skynjun, tilfinning, í stuttu máli sagt, hinir fjölþættu
eðliseiginleikar sálarlífsins virtust vera greiptir í sínar
sérstöku etereindir, hver eindategund fór sína sérstöku,
afmörkuðu braut og staðnæmdist á sínum ákveðna á-
fangastað. Á meðan þessu fór fram, virtist fölvi dauðans
færast jafnt og þétt yfir líkama hinnar deyjandi konu,
en að sama skapi varð heilinn bjai’tari og ljósvaka-
kendari. Á endastöðvum taugaþráðanna, í skynstöðvum
heilans, virtust eindir þessar staðnæmast um stund,
breyta mynd og leysast upp í bjarta geisla, er stöfuðu
út frá heilanum og sameinuðust þeir nú Ijósblikinu áður-
nefnda, er var á stöðugri hreyfingu umhverfis höfuð
konunnar.
Ég sá nú móta fyrir nýju andliti í miðju Ijósblilcsins,
nokkuð fyrir ofan andlit hennar. Ljósblikið virtist smá-
dofna, en samtímis var eins og hið nýja andlit yrði skýr-
ara og greinilega, unz það hafði náð tilskilinni fullkomn-
un. Geislar endurfæddrar æsltu og yndislegrar fegurð-
ar ljómuðu út úr hverjum drætti þess. Mér var ekki unt
að horfa á það eitt, eins stöðugt og lengi og ég hefði
lcosið, því að athygli mín beindist jafnframt að hinum
öðrum líkamshlutum hinnar endurfæddu veru, er voru
smám saman að koma í ijós með sama hætti út úr ljós-
blikinu, er hvíldi eins og ský yfir lífvana efnislíkam-
anum.