Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 63

MORGUNN
189
freistingum, að vinna bug á eigingirninni, að þroslca sitt
andlega eðli, að leita varanlegs friðar þar sem aðeins er
hægt að finna hann, þá mundu þeir færa sér í nyt þá
hjálp, sem guð sendir þeim. Þá mundi þess ekki verða
langt að bíða, að okkur fyndist ekki jafn-raunalegt og
nú að líta til mannkynsins“.
„Ég sé það, móðir mín“, sagði ég, „að slík þekking
mundi áreiðanlega verða mikil blessun fyrir mennina“.
„;Já, barnið mitt, það mundi verða hin mesta bless-
un. í morgun steig bæn upp frá hjarta þínu um það að
þér yrði sýnt, hvernig þú gætir gert eitthvað, sem gæti
hjálpað fávísum og þjáðum börnum jarðarinnar. Þessi
sýn hefir þér verið veitt fyrir þá bæn. Og þér hefir verið
opinberað það, sem mun gera þig færa um að flytja
veröldinni boðskap, sem hann þarfnast átakanlega".
Sýnin smáhvarf mér. Augu mín sáu ekki annað en
hina töfrandi fegurð í aldingarði himnaríkis: eyru mín
heyrðu aðeins hina glaðlegu lofsöngva frá engla þyrp-
ingunni.
XX.
Ég var enn cinu sinni í aldingarði himnaríkis með
móður minni og aftur sagði hún mér að horfa niður á
við. Og aftur sá ég hina miklu borg fyrir neðan mig. En
nú var þar nótt og strætin, sem voru troðfull af fólki,
voru lýst með gasljósum og rafljósum. Ljósin voru skær
í veitingahúsunum, og augu mín beindust að þeim. Ég
sá marga karla og konur fara inn í þau. Með þeim voru
bjartir, þjónandi englar. Og með þeim voru líka verur,
sem ekki höfðu sldnandi ásjónur, og klæði þeirra voru
dökkleit.
„Hverjir eru þessir dökku, móðir mín?“ spurði ég.
„Þetta eru nokkrir þeirra, sem gáfust upp fyrir freist-
ingunum og lentu í óvirðing og spillingu", svaraði hún.
,,Og nú loka þeir enn ljós hins guðdómlega kærleilca úti
frá sálum sínum, og reyna að koma því til leiðar, að