Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 24

150
MORGUNN
maður; hvort hún mundi elska mig þá eins og hér. Og
jafnvel var ég í vafa um, hvort trúin á annað líf væri
nú ekki, þegar öllu væri á botninn hvolft, bara hugar-
fóstur, til orðið sökum löngunarinnar til að lifa.
Á þessu getið þið séð, hvað heilabrot mín um tilver-
una hafa fært mig skamt á veg til fullvissunnar í þeim
efnum. Af hverju? Af því að öll viðleitni mín í þessa
átt hafði verið kák. Þó að ég hefði búist við að dagar
mínir hér gætu verið á enda, þegar verkast vildi, þá
hafði mér samt ekki íundist vitneskjan um hvað við
tæki, svo afskaplega nauðsynleg. í þessum efnum var
ég líkt staddur og maður, sem hefir lært hrafl í mörg-
um námsgreinum, en enga svo vel, að hún gæti komið
honum að notum, þegar til átti að taka.
En nú, þegar helmingur lífs míns var frá mér tek-
inn, og mikið meira en helmingur, þá varð ég að vita
hvert hún fór.
Þið kunnið nú ef til vill að segja: Þú hefðir ekki þurft
að fara lengra en til næsta prests, til þess að vita hið
rétta; þú hefðir ekki þurft annað en lesa biblíuna o. s.
frv. Já, ég hefi heyrt þess háttar ummæli oft. Það vant-
ar ekki að á slíkum stundum sé maður mintur á, hvert
maður eigi að snúa sér, en það fullnægði mér ekki; þó
að það hafi óneitanlega hjálpað mörgum, þá fullnægði
mér ekkert annað en að vita með áreiðanlegri vissu
það, sem ég var að spyrja um. Ykkur finst ef til vill
krafa mín hafi verið ósanngjörn, heimskuleg og fjarri
öllum sanni; en ég hélt ekki að hún væri það, og nú
veit ég að hún var það ekki.
En sannarlega eiga þeir gott, sem trúa, þótt þeir ekki
sjái. Ég gat það ekki, og af því ég býst við að það séu
fleiri líkt skapi farnir og ég, í þeim efnum, þá hefi ég
ráðist í að flytja þetta erindi til þess ef verða mætti
léttari leit hjá einhverjum áheyrenda minna, ef þeh’
kæmust í svipaðan vanda og ég. ■— Nú get ég sagt ykkur
það með áreiðanlegri vissu, sem mína eigin reynslu, og ég