Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 65

MOKGUNN
191
móðir mín við mig um það, sem mér hafði verið sýnt.
Þær sögðu mér, að sú trú væri röng, sem margir menn
á jörðinni hefðu, að þeir, sem yrðu englar eftir dauðann,
færu inn á svið þar sem þeir losnuðu við alt erviði og
lifðu í lofgjörð eingöngu og sæluríkri hvíld. Allir engl-
arnir, sögðu þær, væru að starfa og fyndu til fagnaðar
í starfinu, því að það væri unnið fyrir guð.
„Hvernig ættum við að geta verið ánægð hér“, sagði
móðir mín, „þar sem við vitum, að svo mikil eymd og
andleg vanþekking er á jörðinni, og þar sem við höfum
mátt til að hjálpa syndugum, villuráfandi og þjáðum
mönnum, ef við notuðum ekki þann mátt? Sumir okkar
starfa ekki að eins á jörðinni, heldur líka á lægri svið-
unum, til þess að hjálpa þeim framliðnu mönnum, sem
mistekist hefir að læra rétt lexíur lífsins, meðan þeir
voru á jörðinni. Margir englar reka það, sem á jörðinni
mundi vera kallað trúboð, meðal þeirra illu anda, sem
reyna að ginna karla og konur út í glötun, eins og þú
hefir séð“.
„Það er verkið, sem okkur tekst að vinna eftir and-
látið,“ sagði verndarengill minn, „sem mörgum okkar
finst ríkuleg uppbót fyrir þær byrðar, sem á okkur voru
lagðar á jörðinni, byrðar, sem oft var svo örðugt að
bera. Því að við gerum okkur grein fyrir því hér, að af
þeim iexíum, sem við lærðum á jörðinni, voru það oft
þær, sem örðugast var að læra, er bezt gerðu okkur
hæfa til að hjálpa sumum, sem nú eru á jröðinni, og
lenda í svipuðum raunum.
„Eins og þú veizt, var ég mörg ár mikill aumingi. Það
var sú reynsla, sem hefir gefið mér þekkingu og mátt
til þess að veita þjónustu mína mörgum þeim, sem liggja
á sóttarsæng, þjáðir af þrautum og þreytu. Ég fer að
rúmum margra slíkra manna, og mér tekst að koma
inn hjá sumum þeirra hugsunum, sem veita þeim þolin-
mæði, hugrekki, von og trú á guð. Á slíkum stundum
þykir mér vænt um það, að ég þjáðist mikið á jörðinni".