Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 90
216
MORGUNN
hann var að tala, og lýsti af handlegg hans og andlitn
Ég man að læknirinn hélt langa ræðu, en inn í hug
minn komust ekki nema nokkrar setningar, sem ég man
nokkurn veginn orðrétt. En það er ekki til neins fyrir
mig að lýsa þeirra hrifningu, sem um hug minn fór. Það
var sem hver ljósaldan af annari flæddi yfir mig, ég
laugaði mig í þeim og stigi upp úr hreinni, hraustari og
þróttmeiri. Þær setningar, sem ég festi í minni eru þess-
ar: „Tilveran er yndislegt ferðalag, þar sem við eigum
að þroskast stig af stigi, fram til hins óendanlega. Þér
talið um dauða, en hann er alls ekki til. Þegar þér, sem
búið á jörðinni talið um ógnir dauðans, finnst oss það
broslegt. Þér skiljið ekki tilgang hans, því að dauðinn
er aðeins umskipti á hinu dásamlega ferðalagi, oftast
til hins betra. Þér óttist það, sem þér kallið dauða, en
vér vitum, að þau umskifti eru aðeins til þess að flytja
oss yfir á annað lífssvið eða lífsstjörnu í tilverunni“.
Þriðja sinn dreymdi mig. Ég þóttist stödd í svokölluðu
Eyjarnesi. Það er í Eyjarlandareign í Landeyjum, þar
sem ég er upp alin. Ég þóttist leika mér við litla tjörn,
sem var þar við fjárhús, er pabbi hafði þar. Ég sá að
hann var þar á bakkanum, studdi hönd undir kinn, og
horfði hugsandi fram fyrir sig. Ég vissi, að hann var
dáinn, en mér fanst þó sjálfsagt, að hann væri þarna.
Ég lék mér þarna eins og barn, og að síðustu fór ég í
hugsunarleysi að reyna til að slíta upp vatnajurtirnar,
sem voru við tjarnarbakkann. Þá leit pabbi upp, horfði
nokkuð hvasst og alvarlega á mig og sagði byrstur:
„Hvað ert þú að gera? Ertu að leiká þér að því að slíta
upp blómin? Þú heldur kannske að þessar lítilfjörlegu
vatnajurtir séu einskisverðar, en það er misskilningur
þinn og annara. Það er engin jurt, hversu vesæl, sem
hún virtist vera, enginn einstaklingur í tilverunni svo
lítilsverður, að það, eða hann, hafi ekki sitt mikilsverða
gildi í hinni eilífu framþróun lífsins. Þú hefir ekki, frek-