Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 106

232
MORG UNN
Sjálfur beinaflutningurinn fór fram
_ sunnudaginn 11. júlí. Flutti eg guðs-
þjónustu á báðum kirkjum, Miklabæ og
Glaumbæ, og jafnframt fyrirbæn fyrir Solveigu. Margt
manna var viðstatt á báðum stöðum. Kista hafði verið
smíðuð og beinin kistulögð nokkrum dögum áður.
Til eru þeir, sem telja það furðu gegna, að prest-
ur skuli hafa fengizt til að leggja lið slíkri athöfn, sem
þeirri, er hér var lýst. Eg gekk þess aldrei dulinn, að
svo mundi vera. Svo er t. d. um þá, sem eru trúlausir,
eins og það er nefnt, eða þykjast vera það. Þýðir ekki
fyrir prest að reyna að geðjast slíkum mönnum. Vænta
má, að allt starf prestsins,eða a.m.k. öll hin andlega hlið
þess, sé svipuð hégilja og barnaskapur í augum þeirra,.
og er þá ekki auðvelt að gizka á, hver bábiljan þeim
finnst mest. — En það eru ekki vantrúarmennirnir ein-
ir, sem finnst slíkar aðfarir sem þessar ekki prestum
sæmandi. Sumir þeirra manna, sem telja sig vera
kirkjuvini, líta á slíkar aðfarir með hreinni fyrirlitn-
ingu. Eg fyrir mitt leyti sé ekki heldur ástæðu til að
taka mikið tillit til þeirrar skoðunar né virða mikið
þá kirkju vináttu og Krists, er í slíkum fordómum birt-
ist. Lífið er alvara en ekki fordild — líftaug þess er
samúð, en ekki dómsýki og lítilsvirðing á kjörum ann-
ara, þroskaleiðin sjálfsafneitun og þjónusta, en ekki
sjálfbirgingsháttur og hroki. — Mér dylst ekki, að sum-
ir þeir, er vilja kallast trúmenn, telji að mikil hjá-
trú komi fram í því að taka slíka hluti hátíðlega. En
það er máske meira vandaverk, en þessir sömu menn
ætla: að draga hreinar línur milli trúar og hjátrúar,
og slysalegt mætti það teljast, ef ,,trúmanni“ yrði það
á að telja t.d. fyrirbæn til hjátrúar. Og þá er það ekki
síður slysalegt, er menn er vilja vera kristnir, líta með
lítilsvirðingu á þá viðleitni að hjálpa þeim, sem í raunir
hafa ratað, hversu mikill hluti þeirra rauna sem kann
að vera sjálfskaparvíti. Það er þó ekki svo lítið af orð-