Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 71

MORGUNN
197
Decker til þess að halda fundinn með sér. Þessir ágætu
miðlar bættu hvor annan upp og krafturinn varð afar
mikill.
Hálfa klukkustund komu óvenjulega góð sannana-
skeyti. Þá gerði framliðinn bróðir minn, Dr. Adolph,
vart við sig, og sagði í háðslegum róm, eins og honum
var títt: „Halló, Ted; ég sé að þú hefir gleymt að koma
með skærin þín í kvöld“.
„Rétt er það, Adolph“, svaraði ég; „ég hefi gleymt
því. En áður en ég settist niður, sá ég skæri á skrifborði
Franks — rétt fyrir aftan mig. Ég ætla að reyna að ná
í þau, ef þér sýnist svo“.
Adolph hló. „Vertu elcki að hafa fyrir því“, sagði
hann. „Þú gætir, hvort sem er, ekki fundið þau í myrkr-
inu. En hérna eru þau“.
Og á sama augnabliki stakk hann litlu skærunum,
sem ég hafði tekið eftir á skrifborði Franks, í hendurn-
ar á mér.
„Þakka þér fyrir, Adolph“, sagði ég. „Hvað á ég nú
að gera við þau?“
„Ekkert annað en að geyma þau þangað til við segj-
um þér til“. Og í sama bili fór hann.
Enn liðu 10—15 mínútur; á þeim tíma komu skeyti
til ýmissa fundarmanna í hringnum. Þá kom Adolph
aftur, sló á öxlina á mér og sagði: „Stattu upp, Ted“.
Ég stóð upp. Þá færði hann sig til með þeim eldingar-
hraða, sem oft er á hreyfingum framliðinna manna.
Hann var nú við hliðina á mér og leiddi mig með hægri
handleggnum að miðju herbergisins. Alt í einu fann ég
að ég kom við samfastan líkama og heyrði rödd móður
minnar segja: „Edvin, drengurinn minn!“
„Komdu blessuð og sæl, mamma!“ sagði ég. „Hvað
ég er glaður út af því að heyra rödd þína aftur og snerta
þig einu sinni enn“.
Móðir mín tók þá vinstri höndina á mér — ég hélt
skærunum í hægri hendinni milli þumalfingurs og vísi-