Morgunn - 01.12.1937, Qupperneq 107

M 0 R G U N N
233
um, sem meistarinn mildi hefir látið til vor berast, er
varðað geti veginn í því efni. Á vörum hans liggur bless-
unarorð til þeirra, sem eru miskunnsamir, jafnvel heil
saga til þess sögð að leggja áherslu á samúðina og
víkka og dýpka farveguna, sem liggja frá sál til sálar.
Og fyrst hann gat sjálfur auðkennt hlutverk sitt með
orðunum ,,að leita að hinu týnda til að frelsa það,“ þá
ættum vér, sem viljum vera þjónar hans, ekki að telja
neðan við virðingu vora að leggja lið að því, að leysa
þann bundna, þegar hann kemur sjálfur til vor með
beiðni um hjálp, — án allrar leitar. ,,1 fangelsi og þér
vitjuðuð mín.“ .... Og: ,,Svo framarlega sem þér hafið
gjört þetta einum af þessum minnstu bræðrum mínum,
þá hafið þér gjört mér það“.
En sannleikurinn mun vera sá, að sú lítilsvirðing,
sem þessi beinaflutningur og önnur svipuð tilfelli fá
úr átt kirkjumanna, mun stafa mest af því, að hvatn-
ingin er runnin úr skeytum á miðilsfundum. Það er
gamla óvildin til spíritismans, sem þar rekur enn á ný
upp kollinn, en kirkjunnar menn verða að skilja, að sú
óvild er þeim eingöngu til minkunar, og þeir prestar,
sem ekki vita, að spiritisminn er veruleiki, þeir ganga
duldir þess, sem skylt er að vita.
Fyrir því fer svo fjarri því, að eg telji mig hafa
gert annað en það, er eg nú eftir á vildi gert hafa, eða
gera mundi á hverjum tíma, er eins stæði á og hér, —
að ég meira að segja gleðst yfir að hafa átt tækifæri
á að framkvæma þetta verk og vera til þess kjörinn.
Eg er persónulega sannfærður um ,,sambandið“, ekki
aðeins hið almenna samband spiritismans, heldur einn-
ig það, er Solveigu áhræi'ir, enda renna undir það ærið
margar stoðir. Beiðnin um beinaflutninginn hefir komið
fram á mjög mörgum fundum hjá ýmsum miðlum. Sá
miðillinn, sem mestan þátt á í að hafa hleypt þessu af
stað, og ekki óskar að láta nafns síns getið, virðist mér