Morgunn - 01.12.1937, Page 84

210
MORGUNN
ekki“, sagði hann. „Þetta er dásamlegt", sagði ég. „En
hvar áttu þá heima?“ „Þú hlýtur að eiga heima á ein-
hverju landi“. „Ég á heima á ákaflega stóru landi“,
þótti mér hann segja. „Það er varla hægt að segja þér
um þá stærð, en reyndu að hugsa þér hnött svo stóran,.
að hann fyllti upp rúmið á milli jarðar og sólar. Þú veist
hve langt er frá jörðu til sólar. Þú hefir lesið um það?“
„Já, ég get nú ekki hugsað mér þá ógnar leið, og þá
ekki heldur þá ógnar stærð þessa lands“, sagði ég. „Nei,
það er engin von“, sagði hann. „Þannig er það. Þið get-
ið ekki skilið, þó að við reynum að segja ykkur“. „Þarna
er víst yndisilega fagurt“, sagði ég“. „Já, yndislega
fagurt, og ég get heldur ekki lýst allri þeirri dásamlegu
fegurð“, var svarið. „Og er ekki mikið af blómum?“
„Jú, skínandi fögur blóm. Þér mundi líklega þykja.
gaman að þeim“. Ég bjóst við því. „En, heyrðu, pabbi.
hvernig gaztu komist þangað? Fórstu í bíl?“ þóttist ég
þá spyrja. Pabbi hristi höfuðið. „Fórstu þá í járn-
braut?“ Ég var hálfhissa á því í svefninum hve barna-
lega ég spurði, en gat ekkert við það ráðið. „Nei, nei“,
sagði pabbi. „Ég fór ekki í bíl og ekki í járnbraut. Mik-
ið barn ertu“. „Þá hefirðu farið í flugvél“, sagði ég.
„Jæja, látum svo heita, að það hafi verið flugvél, eða
eitthvað í þá átt. Helzt verðum við að einhverju leyti að
klæða það í hugmyndabúning ykkar, sem við viljum
lýsa fyrir ykkur, en nú eru hugmyndir ykkar ærið
barnalegar, svo í raun og veru getið þið ekki öðlast rétt-
an skilning á lífi okkar, nema að litlu leyti“, svaraði
hann. Ég festi þessi orð í minni, en hugsaði svo ekki frek-
ar um það. Mér fannst ég verða að beita afli, til þess að
halda mér í þessu draumástandi. Mig langaði til þess
að hafa pabba, sem lengst hjá mér, og ég þóttist helzi
mundu geta það með því að spyrja hann sem mest. Þó
fann ég, að spurningum mínum var ábótavant. „En
hver ræður þarna ríkjum?“ þóttist ég þá spyrja. „Þið
hljótið að hafa konung?“ „Já, þar er konungur, mikill