Morgunn - 01.12.1954, Qupperneq 27

MORGUNN
105
síðan má segja, að hann hafi verið sívinnandi fyrir ritið
til hinzta dags. Hann fagnaði því, að fá enn meiri tíma en
fyrr til þessara starfa, eftir að hann fékk lausn frá kennslu-
störfunum. Sá tími varð skemmri en vér hefðum vænzt,
en enn eru í fórum ritstjóra MORGUNS ritgerðir eftir
hann, sem óprentaðar eru. Það ætti að vera mér ljósara
en öðrum, hve mikils MORGUNN hefur misst við fráfall
Einars Loftssonar. Nær sem ég kallaði til hans í önnum
mínum, var hann boðinn og búinn til starfa. Og allt var
hugsað og vandað, sem hann lét fara frá penna sínum.
Og vér minnumst hans frá félagsfundum vorum. Svo oft
stóð hann hér í ræðustólnum til að flytja oss mál sitt. Svo
mikil er sú fræðsla, sem hann er búinn að bera oss. Og vér
söknum þess, að sjá hann hér ekki oftar.
Hann leit á spíritismann sem vitsmunalega sannleiks-
leit og var því fráhverfur með öllu, að spíritisminn væri
gerður að trú. En það var ekki vegna þess, að hann væri
ekki trúmaður, því að það var hann.
Jafnhliða því að hann unni hinni vitsmunalegu sann-
leiksleit, bjó í sálu hans djúp hneigð til hins mýstíska, dul-
ræða. Um þau efni var hann einnig fróður. I táknum og
fræðum fornra trúkerfa og helgisiða las hann ýms megin-
sannindi tilverunnar, og öll þau fræði sá hann benda til
hins hæsta höfuðsmiðs himins og jarðar. 1 þessum innri
heimum átti hann mikla hamingju, og þar fann hann þá
ósýnilegu félaga, er bættu honum upp það, að í hinum
ytra heimi var hann tíðum fremur éinmana.
Af löngum kynnum mínum af honum þykist ég mega
fullyrða, að lífsskoðun hans hafi einkum borið sér vitni í
tvennu, annars vegar í því, hve frábærlega fórnfús hann
var, og hins vegar í því, hve mikill drengur hann var og
vinur.
Hann átti aldrei fyrir öðrum en sjálfum sér að sjá, var
frábærlega vinnusamur og hófsamur, en var þó alla ævi
snauður. Hann varði jafnan miklum tíma til að þjóna góð-
um málefnum, en leit þar aldrei til launa. Honum var nóg