Morgunn - 01.12.1954, Blaðsíða 28

106
MORGUNN
að geta fullnægt einföldum þörfum daglegs lífs, en hann
reyndist oft höfðingi þeim, sem hann taldi maklega stuðn-
ings, rausnarmaður um efni fram, að því er flestir myndu
kalla. Þessi lífsstefna var svo samofin lífsskoðun hans, að
hún var honum sjálfsögð, engin fórn, heldur hamingja.
Og hann var mikill drengur og vinur. Raunar ekki allra
vinur. Það lá ekki í skapgerð hans að opna faðm sinn öll-
um, fjarri fór því. En vinir hans fundu hjá honum það
traust, sem ekki brást, og því er þeim mikill söknuður að
honum. Hann gat verið ósveigjanlegur, ef hann varð ein-
hvers þess var í skapgerð manna, sem hann taldi ótraust.
En vinum sínum var hann svo, að um munaði. Vér finn-
um, að hér er manns að sakna, sem vér verðum miklu
snauðari eftir að hafa misst. Hann var svo elskulega laus
við hversdagslega smámunasemi, að hégómamálum hreyfði
hann aldrei. Yfir hugarheimi hans ljómaði sá æðri dagur,
að samvistirnar við hann sýndu oss gagnmerkan mann.
Yfir honum hvíldi sú heiðríkja hugans, sem er einkenni
þess manns, er horfir yfir hégómann, hismið og hjómið
og skoðar allt frá sjónarmiði eilífðarinnar. En það hafði
spíritisminn kennt honum að gera.
Hann hafði þrásinnis átt við mikla sjúkdómserfiðleika
að stríða, en hann bar þá alla með karlmannlegri hugarró
þess manns, sem horfir til æðri markmiða. Hinum megin
við þjáninguna sá hann bláma fyrir „lífsins fjöllum“, sem
vinur hans, Einar H. Kvaran, hefur kveðið fagurlega um.
í erfiðleikunum vissi hann ósýnilega vini styðja sig. í
þrautunum horfði hann héðan og heim. Er ég átti tal við
hann síðast, meðan hann hafði enn rænu, talaði hann um,
að sennilega væri hann að leggja í síðustu ferðina héðan.
„Fyrir þeirri ferð kvíði ég ekki, þótt eitthvað kunni að
gefa á bátinn áður en landi er náð í nýrri höfn“, sagði
hann, og þau orð voru engin uppgerð. Og í síðasta sinn,
er ég kom til hans, tveim dögum fyrir andlát hans, þekldi
hann mig og reyndi að gefa enn til kynna hið sama með